Panic Room

Dat de Amerikanen zich sinds 11 september minder veilig voelen, vernamen we al via de traditionele kanalen. Dat ze ter bescherming het krankzinnige idee opvatten hun woning uit te rusten met een stalen, gebetonneerde isoleercel (naar analogie met de atoomschuilkelders uit de Koude Oorlog) blijkt uit de nieuwe film van David Fincher. De zogenaamde 'panic rooms', geconstrueerd naast de slaapkamer of tussen badkamer en wc-pot, zijn geluidsdicht en bevatten genoeg proviand en communicatiemiddelen (videocamera's die de omgeving afturen, microfoons, telefoonlijnen) om een veldslag door te komen. We mogen alvast hopen dat deze griezelige trend niet naar ons komt overgewaaid, maar de film die Fincher erover gemaakt heeft lijkt een internationale hit te worden.

Jodie Foster heeft na een echtscheiding van haar man genoeg alimentatiegeld ontvangen om zich een riante woning mét panic room te veroorloven. Zij en haar dochter krijgen onverwacht bezoek van drie nasty bad guys maar kunnen net op tijd de panic room invluchten.Normaal zou de film hier afgelopen zijn; moeder en dochter duiken de panic room in, bellen de flikken en hopsakee. Probleem: het is pas hun eerste nacht in het nieuwe huis en dus is één en ander nog niet aangesloten (zoals de telefoonlijnen). Moeder en dochter hebben vanuit hun panic room dus geen contact met de buitenwereld en zitten als ratten in de val. Ondertussen blijkt de buit van de inbrekers zich net IN de panic room te bevinden, waardoor de pionnen voor een twee uur durend kat-en-muisspelletje gezet zijn.

David Fincher is de cineast van de groezelige atmosfeer die met 'Seven' geschiedenis schreef. De curve van zijn carrière valt als volgt te schetsen: //

Hij begon met een dieptepunt ('Alien 3') maar herpakte zich triomfantelijk met 'Seven'. Waarna alweer een teleurstelling volgde (het nogal onwaarschijnlijke 'The Game' - misschien toch een tikkeltje onderschat), gevolgd door een nieuwe topper (het controversiële Fight Club). U raadt al wat volgt? Inderdaad.

Toegegeven, Fincher beheerst het filmen als weinig anderen. Geliefd of gehaat, geslaagd of (half) mislukt, visueel zijn ze áf. In 'Panic Room' laat hij Darius Khondji en Conrad Hall bijvoorbeeld fantastische dingen met de camera doen; door het oor van een koffiekan glijden, langs buizen en rioleringen 'travellen' en in sleutelgaten verdwijnen. Vakwerk zonder meer, maar toch kan je je niet van de indruk ontdoen dat het routineus vakwerk is. Wat of wie Panic Room haast wurgt is dus niet Fincher zelf maar wel het vlakke scenario van David Koepp (enerzijds 'The Untouchables', anderzijds ook 'Jurassic Park'), dat véél te braaf en stereotiep is (alweer een film met een sympathieke bad guy), met een walgelijk oninteressante ontknoping bovendien, en ons met honger de zaal deed verlaten. Koepp heeft een claustrofobische huit clos willen schrijven en inderdaad; het hele verhaal speelt zich af op slechts één locatie, maar echt pakkend of claustrofobisch wordt de film nooit.
Daarvoor wipt hij te veel heen en weer tussen belaagden en belagers en dat haalt de suspense flink onderuit. Waarom bv. de lijn niet doortrekken en alles vanuit het standpunt van Foster en haar dochter filmen? Dan kom je de panic room niet uit en weet je slechts evenveel als de belaagden (die de activiteiten van de inbrekers op de talloze videschermen kunnen volgen). Dat zou pas straffe cinema opleveren.

'Panic Room' is veruit de meest conventionele film die Fincher totnogtoe afleverde: vaardig gemaakte popcorncinema zonder weerhaken. We hopen van harte dat de curve zich nog even doorzet en dat dit slechts een voorbereiding is op het grote werk.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de