Storytelling

Todd Solondz' derde film kondigde zich aan als een meesterwerk. Niet alleen waren zijn twee vorige films onvergetelijk doordat ze vol zaten met schitterende acteurs en aangrijpend sarcasme. In Welcome to the dollhouse schitterde Heather Mazarraro als onuitstaanbare, doodongelukkige puber die naar liefde smacht en er dan uiteindelijk maar in toestemt verkracht te worden.

Happiness, gedurfde Internationale Prijs van de Filmkritiek op Cannes 1998, bevatte onvergetelijke onglamoureuze scènes over een psychiater-pedofiel, over hijgtelefoonplegers, over relaties op lucht (of geld, of sex) gebaseerd. Leve acteurs Philip Seymour Hoffman en Lara Flynn Boyle! Leve Todd Solondz! Leve diens derde instantklassieker, met de veelbelovende titel Storytelling !

Daarbovenop kon deze film rekenen op director of photography Frederick Elmes (The Ice Storm, Blue Velvet, Eraserhead), op productiedesigner James Chinlund (Requiem For a Dream, Buffalo 66) en op kostuum-designer John A. Dunn (Ghost Dog, Basquiat). Plus, er was een klein rolletje voor de Duitse Franka Potente (Lola Rennt, Blow). Dat zag er een winner uit.

Helaas, het mocht niet zijn. De twee delen waaruit Storytelling bestaat, 'fictie' en 'non-fictie', hebben niks met elkaar te maken. Het gaat omzeggens om twee korte films. Leuk. Probleem, afgezien van een paar betere momenten -zoals de wraak van de ontslagen huishoudster Consuelo, meteen het einde van de film- beklijven ze alletwee geen moment.

Ligt dat aan het feit dat met minder acteurs en verhaallijnen door elkaar wordt gewerkt? Is het omdat Solondz een meer bitterzoete toon probeert te vinden? Het is dat alles door elkaar.

Sex als wraakmiddel, uitgebluste families uit de burgerklasse, wierdo-filmmakers en lamlendige jongeren wier enige doel in het leven is beroemd te worden, dat zijn de thema's die Solondz behandelt.

All right! Maar de messcherpe observaties uit zijn vorige films, de pathetische en tegelijk grappige personages zijn er niet bij. Irritant veel schotelt de film karikaturale protagonisten (de moeder! de sociaal onhandige filmmaker!), clichés (de meest kritische studente slaapt met de prof, de middelste broer is alleen geïnteresseerd in sport, meisjes en auto's) plus ronduit belachelijke plotwendingen voor (doordat de jongste zoon -voor wie Solondz' werk kent, tienjarigen in pyama blijven en vogue- vader hypnotiseert, bijvoorbeeld, doet die wat de kleine wil).

Natuurlijk zit er wel eens een goeie grap of dialoog in ook.

John Goodman is amusant zoals hij dat meestal is. En op zich is dit nog altijd een veel interessantere poging dan tachtig procent van de Amerikaanse bullshit in uw megacinema. Maar, de boel entertaint noch shockeert noch doet nadenken. Van Solondz plus team mochten we véél meer verwachten. Spijtige zaak.

Laat Storytelling zonder wroeging maar passeren, u mist niks. Desalniettemin: bij poging vier zitten wij op de eerste rij. En we verwachten niks minder dan een pareltje. Eentje die humor brengt, wat cynisme erdoor draait, het obligate vleugje maatschappijkritiek, die vragen oproept die veel later plotseling weer op komen duiken, die heerlijke acteurs bevat. Enzoverder. U hoeft ook dan de vrieskou niet onwetend in: u leest het treffendste oordeel, hard maar fair als altijd, op de K.U.T- Site natuurlijk.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de