The Crossing

Genre: Drama | Duur: 1u30 | Release: 1 Januari 1999 | Land: Nederland, Duitsland | Regie: Nora Hoppe | Cast: Johan Leysen, Behrouz Vossoughi

The Crossing vertelt een dag uit het leven van Bâbâk, een Afghaans politiek vluchteling die twintig jaar geleden in Brussel aankwam, zijn intrek nam in Pension Bienvenue en werkte als schoonmaker van treinen.



Bâbâk is ondertussen een knorrige gepensioneerde geworden. Op een ochtend, bij het ontbijt, worden zijn hoestbuien verstoord door de intrede van een nieuwe gast in het pension. Het gaat om Sârbân (Leysen), die een verdwenen familielid zoekt. Door diens opmerkingen raakt Bâbâk verward en denkt hij terug aan het vergeten gewaande verleden. Zijn dagelijkse tocht door de stad verloopt meteen anders dan gewoonlijk. Sârbân lijkt overal zijn stempel op te hebben gedrukt. Een confrontatie tussen de twee is nakend, maar het conflict zal worden uitgevochten zit vooral in Bâbâk zélf..



Regisseuse Hoppe levert een doorwrocht langspeeldebuut af. Ze vertelt in de persmap dat ze het als haar uitdaging zag innerlijke verbanning, het afgesneden zijn als het ware van het eigen bestaan, op het scherm te brengen. Dat doet ze in een intimistische, traag vertelde vijfactstuctuur.

Via het benadrukken van materiële zaken zoals een rietfluit, dons en een pauwenveer, worden op de tonen van Afghaanse muziek de elementen van Bâbâks bezwaarde geest uiteengezet. Dat gebeurt in een mooie, soms floue fotografie van Walter Vanden Ende, die vroeger ook al de beelden van Daens, Farinelli en Toto, le héros schoot. De verschillende deeltjes komen mooi samen in de vijde act, de avond, waar Bâkâks verdrukte verleden door Sârbân naar boven wordt gehaald.



Leysen en Vossoughi (een gevierd acteur in Iran) geven een zeer sterk staaltje acteren ten beste. Melancholie en isolatie in de grootstad en in jezelf, het loodzware thema wordt door de rasacteurs geloofwaardig maar toch met een zekere lichtheid aangepakt. Gelukkig maar, want deze vertelling zonder noemenswaardige grootse gebeurtenissen hapt minder makkelijk weg dan het gros van de produkties. Het moet ook niet alle dagen gesneden koek zijn, dat is een feit. Toch meer een winter- dan een zomerfilm, meneer de distributeur !