They

They, leuk gevonden toch? Eens kijken wat we al gehad hebben: Them, The Thing, Things to come, Sometimes They come back, It, It came from outer space, It came from beneath the sea; wie zijn horrorfilm nog met een onbepaald voornaamwoord wil betitelen zal zich dus moeten reppen.

Het verhaal is alvast weer veelbelovend: een jonge doctoraatsstudente psychologie heeft last van vreselijke nachtmerries.. En wat blijkt, ze is niet de enige. Nadat ze getuige was van de zelfmoord van haar krankzinnige vriend Billy komt Julia op diens begrafenis in contact met twee andere studenten die hetzelfde probleem hebben. Niet alleen hebben zij alledrie last van nachtmerries en hallucinaties en bleek ook arme Billy hieraan te lijden maar zij hadden ook allemaal dezelfde soort nachtmerries in hun getraumatiseerde kindertijd, en bovendien zijn ze allen gebrandmerkt.

Een handig hulpmiddeltje dat 'They' gebruiken om hun vroegere slachtoffers terug te vinden, zo blijkt. So 'They' are back, maar behalve de twee andere wacko's (die al snel uitgeschakeld worden), gelooft natuurlijk niemand Julia's verhaal. Julia's vroegere kinderpsycholoog noemt het post-traumatische stress, en

Mr Perfect- boyfriend van dienst vangt haar telkens weer op in zijn sterke armen met de sussende woorden 'It's okay baby.'

Maar waarom is They dan back?

Een Amerikaanse recensente kon het voor mij niet beter verwoorden "I walked away not really knowing who "they" were, what "they" looked like. Why "they" were here and what "they" wanted and quite honestly, I didn't care."

Nu zal u mij niet horen klagen omdat een film geen verklaringen biedt, maar het blijft zelfs onduidelijk of het nu gaat om nachtelijke demonen of aliens; twee werelden die toch wel erg ver uit elkaar liggen, vreesde ik aanvankelijk. Maar mijn angst was ongegrond want geen van die twee wegen wordt verder ingeslagen. Nu mag het nog zo zijn dat They nooit echt gedefinieerd worden, meer nog dat we ze zelfs amper te zien krijgen; maar ook de personages en hun onderlinge relaties zijn oppervlakkig en worden niet uitgewerkt. Het flinterdunne verhaal bestaat alleen maar uit losse draden en uiteindelijk heeft de film niet meer om het lijf dan wachten tot het laatste personage eraangaat. Het enige krediet dat ik deze film kan geven is dan ook voor zijn einde, niet alleen omdat het me uit mijn lijden verloste, maar ook omdat het hoofdpersonage er wel degelijk aangaat. Gelukkig heeft men toch op één ding niet toegegeven. Hopelijk betekent dit open einde niet dat er nog een sequel komt.

Waarom Wes Craven zijn naam trouwens verbonden heeft aan de film is ook een raadsel. Hij zal er in elk geval wel een leuke som aan overgehouden hebben. De naamvermelding dient enkel om meer publiek naar de zalen te lokken, want Wes Craven's naam is nergens terug te vinden noch bij de credits voor de realisatie, noch bij de produktie van de film. He just presents it.

Maar het is toch allemaal zo mooi à la (S)cream in beeld gebracht: stijlvol camerawerk, onverwachte standpunten, netjes getimede gil-effecten en de noodzakelijke referenties naar horrorklassiekers (zoals de zwembadscène uit Cat People) alle elementen zijn aanwezig, maar het is te mooi voor wat het om het lijf heeft. Het is alleen maar een lege vormtaal die netjes wordt opgevuld met alle cliché-momenten van een doorsnee horrorfilm, zonder enige persoonlijkheid. Laat ons toegeven, de vernieuwde formule voor de tienerhorrorfilm die Wes Craven bedacht, bleek al na de 3 Screamfilms uitgemolken te zijn. Voeg daar nog eens Final Destination, The Faculty, Urban Legend en I know what you did blablabla aan toe en alles past perfect in het hokje. Opgeruimd staat netjes.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de