Traffic

Medio februari beginnen de filmbonzen te pulken aan hun vingers. Nagelbijtend kijkt men immers uit naar de komende Oscars. Gladiator mag dan wel de meeste nominaties op zijn palmares zien blinken, toch staat deze epische sandalenfilm in de schaduw van één persoon : Steven Soderbergh. Deze hoog aangeprezen regisseur heeft zomaar eventjes twee nominaties op zak voor Beste Regie.

Iedereen zal ongetwijfeld wel de film Erin Brokovich gezien hebben, waarin de decolleté van Julia Roberts even diep was dan de schuldenput van de Belgische overheid. Een niet onaardige film, die evenwel niet kan tippen aan het meesterwerk Traffic. Met deze lang-speelfilm - 2u27 - spuit Soderbergh ons regelrecht naar de wereld van de drugshandel. Dat de drugsproblematiek een complex onderwerp vormt, dacht ook Soderbergh, dus creërde hij drie verhalen die geheel los van elkaar staan, maar toch draaien rond hetzelfde thema.

Traffic duidt op de drugstrafiek die gebeurt tussen de VS en andere landen (hier Mexico) en laat zien welke belangen er gemoeid zijn met de drugshandel en welke gevaren eraan verbonden zijn.

Om de complexiteit van het gebeuren volledig te vatten maakte Soderbergh gebruikt van drie verhalen. Ten eerste is er de Mexicaanse politieman Javier Rodriguez (Del Toro) die de strijd aangaat met de drugskartels van Tijuana en Obregon, maar in de luren wordt gelegd door de belangrijkste én corrupte misdaadbestrijder van Mexico Generaal Salazar. Vervolgens is er het verhaal van Robert Wakefield die net benoemd is tot de nieuwe drugstsaar van de VS, maar in zijn eigen huishouden zijn dochter niet van de dope kan houden.

En ten slotte het reilen en zeilen van de twee DEA-agenten Gordon (Cheadle) en Castro (Guzman) die het gemunt hebben op het Obregon-kartel. Aan de hand van de drugshandelaar Eduardo Ruiz (Ferrer) hopen ze de steenrijke drugsbaron Carlos Ayala (Bauer) aan het kruis te nagelen. Zijn nietsvermoedende en zwangere vrouw Helena (Zeta-Jones) wordt in een mum van tijd overrompeld door DEA-agenten en bedreigd door de vennoten van haar man.

De film mag dan wel bol staan van de ster-acteurs, het is Soderbergh die met de eer gaat lopen. Op een ongeziene manier slaagt deze regisseur erin om de chaos, de hypocrisie en de gekheid van de drug wars op het scherm te projecteren. Om de eigenheid van de drie verhalen te accentueren, voorzag hij elk van hen met een bijbehorende filter. Zo baadt bijvoorbeeld de wereld van Wakefield in het donkere blauw en het Mexicaanse landschap van Rodriguez in het grimmige en wazige geelbruin. Bovendien krijgt het verhaal een realtistische touch wanneer blijkt dat men in Mexico nog steeds Spaans spreekt.

Alhoewel Peter Andrews op de credits verschijnt als Director of Photography, gaat het hier in wezen om Soderbergh zelf. Op een haast documentaire manier bracht Soderbergh met een hand-held camera de situaties in beeld, waarbij hij evenwel nooit zover ging als de Alzheimer-achtige cinematografie van de Dogma-jongens. Traffic zal u overdonderen met personages (liefst 110), prachtige beeldjes, een uitstekend, uitgebalanceerd en knap geschreven script, acteurs die weten wat acteren is en een soundtrack die de intensiteit nog een niveautje hoger tilt. Ongetwijfeld een meesterwerk en een must-see.

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de