The Company

Neve Campbell is niet alleen protagoniste van The Company, ze staat ook te boek als medeverantwoordelijk voor de ?story?. Die is niet erg moeilijk na te vertellen: danseres wil naar de top, danseres wordt verliefd, danseres moet omgaan met leiding van de danstroep. Bemerk de gemeenschappelijke factor. De nieuwste Robert Altman valt te vergelijken met Any Given Sunday. Maar waar de non- (of cliché-) verhaaltjes daar ook nog eens suf werden geacteerd en enkel dienden om beelden van het American Football-gebeuren te kunnen in maniakale MTV-stijl te kunnen brengen, worden we hier door goeie acteurs en dansers, via een eerder klassieke regie de wereld van het Joffrey Ballet van Chicago ingeleid. Het verhaaltje dient om ons een blik achter en op de schermen van het gezelschap te gunnen. En zeggen dat het dialoogman Altman is, die ons die kijk gunt. Dat het hier om dans en niets anders draait, wordt een paar keer geaccentueerd door de verliefde Campbell en Franco vanop afstand te laten liplezen. Bij het begin krijgen we héél even Altmans typische overlappende dialoog, daarna krijgen we vooral mooi gekadreerde beelden van gekostumeerde moderne dans. Soms biedt de camera een super schuin beeld vanuit de coulissen, vaak staat hij waar het zaalpubliek zit. Dan dient het enthousiaste applaus van een goed acterende McDowell (dansgoeroe ?Mr. A.?) vooral om ook ons in de filmzaal het euforische gevoel van een gelukte voorstelling te doen beleven. Dat lukt bij momenten, niet in het minst omdat de kleurrijke Cirque du Soleil-kostuums én de dansprestaties van Campbell indrukwekkend zijn. Gecombineerd met een soms jazzy, soms klassieke en soms moderne score levert dat mooie sfeerbeelden op.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de