Pet Sematary

Stephen King had al een aantal klassiekers op zijn palmares staan ('Carrie', 'The Shining', 'Salem's Lot', 'Christine') toen in 1983 één van zijn meest verontrustende romans verscheen. Zelf beweerde King ooit dat hij het manuscript van 'Pet Sematary' jarenlang op de plank liet liggen, grotendeels afgewerkt, niet in staat ermee naar de uitgever te stappen omdat hij het zelf té schokkend vond. De 'King of Horror' die een boek te verregaand vindt? Dat moest dan wel een bijzonder vettig boek zijn. Wel, als doorgewinterde ex Stephen King-fan (die zijn ganse oeuvre tot rond 1990 verslond) kan ondergetekende u verzekeren dat het dat ook is. Maar niet volgens de typische King-normen, genre bloeddorstige vampieren en weerwolven ('Salem's Lot', 'Sleepwalkers', 'Silver Bullet'), dolle huisvaders ('The Shining'), ontvlambare tieners ('Firestarter'), rijdende moordmachines ('Christine', zijn novelle 'Trucks') of buitenaardse infiltranten ('The Tommyknockers').

Hoewel dergelijke elementen ook in 'Pet Sematary' niet ontbreken (in dit geval: levende dode huisdieren), is de horror opvallend meer psychologisch van aard. Rond de fundamentele angst voor lijden, menselijke aftakeling en dood bouwt King een akelig verhaal, boordevol scènes die je de haren ten berge doen rijzen. Toen eind jaren '80 groen licht kwam voor een verfilming, bewerkte King het eigenhandig tot scenario. 'Pet Sematary' is hiermee de enige Stephen King waarvan de auteur zowel het oorspronkelijke verhaal als het filmscript schreef. De titel verwijst naar een dierenkerkhof, aangelegd ter nagedachtenis aan de vele huisdieren die op een nabijgelegen drukke verkeersweg sneuvelden. Het gezin Creed, een all american family (vader, moeder, kleuterdochtertje en peuterzoontje) betrekt een villa die gelegen is tussen de verkeersader en het door bossen omgeven kerkhof. .

Van in de eerste scènes legt de onbekende Mary Lambert de juiste accenten; het dochtertje komt lelijk ten val tijdens het schommelen, de huiskat speelt nog op het erf maar niet voor lang meer en, terwijl mama en papa in de weer zijn, kruipt hun jongste telg richting rijbaan, waar de trucks denderen. Meteen voel je welk onheil dit gezin boven het hoofd hangt, wat voor een drama hen te wachten staat. Het is de verdienste van Mary Lambert dat ze dit gevoel ten volle exploiteert.

Werkelijk alles in de film is omgeven door een sfeer van dood en verderf; de angst van de kinderen voor het verlies van hun geliefde huisdier, de poetsvrouw die door aanhoudende krampen wordt gekweld en uit vrees voor kanker zelfmoord pleegt, de pijnlijke herinneringen van de moeder aan haar tante die met een vreselijke ziekte, totaal uitgemergeld, op een zolderkamertje werd achtergelaten. Naar goede oude King-gewoonte sluipen geleidelijk aan occulte elementen het verhaal binnen. Achter het kerkhof ligt een Indiaanse begraafplaats.

Volgende de legende om de doden weer tot leven te wekken. Wat even later ook gebeurt wanneer de kat van het gezin overreden wordt. Het pleit voor Lambert dat ze zelfs op dit moment (nog) niet de eenvoudigste weg kiest, nl. die van de hocus pocus en het effectenbejag. De verdoemenis overschaduwt alles. Enkel tijdens de behoorlijk bloederige finale, die doet denken aan Child's Play, gaat ze even uit de bocht. Maar laat dat geen struikelblok want het is lang geleden dat het woord 'naargeestig' zo'n efficiënte invulling kreeg.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de