The Italian Job

Genre: Actie | Duur: 1u49 | 2003 | Release: 17 September 2003 | Land: VS | Regie: F. Gary Gray | Cast: Mark Wahlberg, Charlize Theron, Edward Norton, Jason Statham, Donald Sutherland, Seth Green

In de Verenigde Staten hebben filmmakers weinig redenen nodig om een oude succesfilm in een nieuw jasje te gieten. Nu Ocean's Eleven misdaad weer charmant heeft gemaakt, is men op zoek gegaan naar meer oude oplichterfilms die gerecycleerd kunnen worden. Een hedendaagse versie van The Italian Job, de vinnige Britse actiefilm uit 1969, zou met zijn amusante misdaadplot en befaamde achtervolging met mini coopers wel eens de kassa's kunnen doen rinkelen, heeft men geredeneerd. Niemand herinnerde zich blijkbaar de recente remake van Get Carter, een andere Britse misdaadklassieker met Michael Caine, die gigantisch flopte.

F. Gary Gray, die achter de megafoon plaatsnam voor deze remake, is trouwens ook geen Soderbergh. De man blikte eerder al middelmatig tot slechte Amerikaanse studiofilms in zonder veel persoonlijkheid of stijl, zoals Set It Off (1996), The Negotiator (1998) en A Man Apart (2003): actievehikels die appelleren aan de door marketeers aangewakkerde noden van een overwegend mannelijk tienerpubliek. Wat snelle actie, een wulps vrouwtje, oppervlakkige karakterontwikkeling en klaar is kassa. Met de toewijzing van The Italian Job bereikt de man een in Hollywood benijdenswaardig hoogtepunt in zijn carrière, maar helaas is zijn talent niet meegegroeid met zijn salaris.

Bizar genoeg blijkt van de plot van de originele Italian Job vrijwel niets meer over te blijven. Mark Wahlberg, een acteur met een dermate grijze persoonlijkheid dat hij in alle rollen past, heet als hoofdrolspeler nog steeds Charlie Croker, wiens bonte bende het gemunt heeft op een schat aan goudstaven. De overval wordt opnieuw uitgevoerd met een slimme truc en de befaamde mini's. Maar dat is het dan ook qua overeenkomsten, wat bij ons meteen de vraag doet rijzen waarom men eigenlijk geopteerd heeft voor een remake. Het stoute-jongens-onder-elkaar-gevoel uit de eerste versie is omgevormd tot een ordinair wraakverhaal zonder humor, conform de 21ste eeuwse Amerikaanse moraliteitswaarden. Hollywood meent blijkbaar dat misdaad en wraak een mooiere combinatie vormen dan misdaad en humor. En dat in een land waarvan de president geweld predikt.

Zo zijn de makers er in geslaagd alle verhaalelementen die enigszins voor plezier zouden kunnen zorgen te verwijderen, waardoor een vlak, ongeïnspireerd, formulefilmpje overblijft. De lichtpuntjes die de aanwezigheid van de knappe acteurs als Edward Norton en Donald Sutherland zouden kunnen zijn, doven al snel uit. Sutherland geeft de geest na een kwartier en Norton zet een van de meest fletse prestaties uit zijn carrière neer. Het mag voor de fans van deze meesterlijke acteur een troost zijn dat hij dat opzettelijk deed, omdat hij tegen zijn zin contractueel verplicht werd in deze film te verschijnen. De stralende Charlize Theron is een lust voor het oog, maar maakt ook van haar personage niets bijzonder.

Zo passeren net geen twee uur zonder dat ook maar iets opmerkelijk op het witte doek verschijnt. De actie is vakkundig in beeld gebracht, en alle betrokkenen doen hun best, maar het zoutloze spektakel vol gaten en ongeloofwaardigheden dat hiervan het gevolg is, levert amper enig kijkplezier op.