Nathalie...

Genre: Drama | Duur: 1u40 | 2003 | Release: 21 Januari 2004 | Land: | Regie: Anne Fontaine | Cast: Fanny Ardant, Emmanuelle Béart, Gérard Depardieu

Wat een dream team: Emanuelle Béart (La Bûche) als paaldansend luxe-hoertje dat door Fanny Ardant (La Cena) wordt ingehuurd om druk businessend echtgenoot Gérard Depardieu (Tais-toi!, Vatel) te verleiden. Een erotisch getint verhaal met drie van de wereldwijd allerbeste Franse acteurs, in kleren gegoten door de costumière van 8 Femmes (vooral in het geval van EB een ervaring) en ondersteund door muziek van Michael Nyman (The Piano).

De acteurs in Nathalie... zien er goed uit en hebben een danig talent dat hen twee uur lang telefoonkabels zien plaatsen, beslist entertainend zou zijn. Als in het begin van de film dus opvalt dat de camera wel bijzonder lang met hen meewandelt naar auto's, feestjes of café's van afspraak, stoort dat niet. Nog niet. Steeds meer besef je echter, dat je naar holle personages zit te kijken. Interessant als hun motieven theoretisch konden worden, zijn ze dat niet in de praktijk. Id est: in de film worden ze niet uitgewerkt.

De vele gezichtsopnamen, afgewisseld met een zich bijzonder soepel, bijna Altman-esque doorheen feestjes of luxebordelen bewegende camera, zijn dan ook behoorlijk nietszeggend. In dergelijke 'character-motivated' prent geen enkel personage een sikkepit laten evolueren en je uitkomst van bij de derde scène makkelijk raadbaar maken, is dan ook dodelijk voor de emotionele betrokkenheid bij deze glossy in beeld gezette, wannabe-Chabrol. Echt scherpe commentaar op de hedendaagse bourgeoisie of een echt gedetailleerde afwikkeling van een bij voorbaat gekend einde, zijn hier in tegenstelling tot bij de Franse grootmeester (La Fleur du Mal) niet aanwezig. Evenmin als Nymans muziek, die enkel bij de start van de film een hoofdrol mag spelen en later naar de coulissen wordt verwezen. Een beetje zoals Ardant die in het bordeel (dat in vergelijking met de boîte uit In the Cut wel érg glossy wordt geportretteerd) Béart off-screen een klant ziet pijpen. De elementen om te vonken zijn er, maar worden frustrerend genoeg mank aan elkaar gelast.

Natuurlijk: de aan dunne sigaretten lurkende vrouwen (Depardieu is niet echt van tel) hebben star quality te over. En hoe Emanuelle Béart hier erotische verhaaltjes opdist in de voor sensualiteit gecreëerde taal van Molière, is an sich een voetnoot in de filmgeschiedenis waard. Als miss sensuality herself nog maar half begint te vuilbekken ("on avait pas de lubrifiant donc il a craché", "il m'a dit de me mettre a quatre pattes"), zitten al we met opengesperde mond toe te zien. Maar à quoi bon? Meer dan die slogans krijgen we niet.

Zou de film een goeie vertaling bieden van het origineel scenario van Philippe Blasband (Thomas est amoureux, Le tango des Rachevski)? Voor elk puik schrijfsel als 'Liaison pornographique' pent die ook een miserabel Mariés mais pas trop neer. Hier herschreef de Luxemburgse regisseur een origineel scenario van de Iran geboren Belg, dat we wat graag eens in handen zouden krijgen. Er staat misschien heel wat meer materiaal in, waar de spetterend presterende acteurs hun tanden in hadden kunnen zetten.