The Chronicles of Riddick

Regisseur David Twohy kreeg in 2000 lof toegezwaaid omdat hij ondanks een klein budget, van Pitch Black een behoorlijk meeslepende en bescheiden sci-fi prent had gemaakt, waarin sfeer en karaktertekening primeerden op speciale effecten. Het leverde het bioscooppubliek ook een nieuwe held op: Riddick, een voormalige crimineel zonder enig moraliteitsbesef, die dankzij zijn talent om in het donker te kunnen kijken, enkele mensen wist te redden van een planeet vol bizarre wezens. Het betekende helaas ook de doorbraak van Vin Diesel, een 21e eeuwse-versie van Sylvester Stallone. Na het succes van Pitch Black en de lancering van Diesel in het sterrendom (ook dan kzij het juweeltje Fast and the Furious) was het dus tijd om Pitch Black van een vervolg te voorzien. De horror werd daarvoor wel ingeruild voor actie en avontuur, wat van The Chronicles of Riddick een compleet andere film maakt dan zijn voorganger.

Riddick blijkt zijn verblijf op de monsterplaneet overleefd te hebben. Een groep premiejagers komt hem oppikken: hij wordt gezocht omdat hij als enige overblijvende van zijn ras, de Fyrianen, de aangewezen persoon is om het universum te redden. Een vloot van de vijandige Necromongers is namelijk systematische bezig het hele universum te overwinnen. Het zal Riddick worst wezen: hij is nog altijd cool en egoïstisch. Maar Aeron, een gezante van één of ander filosofisch volk, komt Riddick van zijn lotsbestemming op de hoogte brengen. Het daaropvolgende avontuur brengt hem o.a in de gevangenis op een stikhete planeet.

Deze universele strijd tussen goed en kwaad is binnen het genre verre van origineel, en Twohy voegt er helaas niets aan toe dat de opzet boeiend weet te houden. Aan actie is er geen gebrek, aan spanning helaas des te meer. The Chronicles of Riddick bereikt gelukkig niet het desastreuze niveau van pakweg Battlefield Earth, en is al bij al vakkundig gemaakt, maar uiteindelijk is het toch maar een hoop onzin. Het helpt beslist niet dat Vin Diesel, een kleerkast met een granieten stem en in deze film een dito oogopslag, zichzelf nog maar eens herhaalt als tough guy zonder te beseffen dat zijn mechanische acteerstijl elke dialoog kapot maakt. Als Stallone en Schwarzenegger slechts één gezichtsuitdrukking hanteren, dan beschikt Diesel beschikt er zelfs over geen enkele. Zijn tekst is dan ook tot het minimum herleid.

Dat een Oscarwinnende actrice als de grote Judi Dench hier bizar genoeg haar medewerking aan verleende, is zowat het enige vernoemenswaardige aan deze routineuze en veel te lange actiefilm. De liefhebbers zullen het zich niet beklagen, maar voor de doorsnee filmliefhebbers is dit een 'must-not-see'.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de