5x2

Genre: Drama | Duur: 1u30 | 2004 | Release: 1 September 2004 | Land: Frankrijk | Regie: François Ozon | Cast: Géraldine Pailhas, Michael Lonsdale, Stéphane Freiss, Valeria Bruni Tedeschi

Terwijl u deze recensie leest, is de status van dit kleinood misschien al een stuk de hoogte in geschoten. De dag waarop Ozons zevende langspeler in de zaal komt -zeven films sinds 1998 en dan rekenen we die paar kortfilms van zowat een uur nog niet mee-, begint immers ook het 61ste festival van Venetië, waar de prent om een Gouden Leeuw strijdt. Het duel met -ondermeer- Amenábar, Denis, Glazer, Leigh en Myazaki zal het Franse wonderkind waarschijnlijk niet winnen. Uw aandacht wel, hopen we.

Want de man heeft alweer een nieuwe muze gevonden. Ozon maakt acteurscinema, waar de comédiens en vooral de comédiennes het voortouw nemen. Zij moeten al eens wat seksueel uitdagend werk verzetten, maar hun regisseur blijft hen ook trouw. Na Lucia Sanchez en Charlotte Rampling (Sous le Sable) een paar films lang te hebben gebruikt, liet hij deze keer zijn oog op Bruni-Tedeschi vallen. De dame in kwestie was even uit de K.U.T-gratie gevallen na haar belabberde regiedebuut Il est plus facile pour un chameau, maar bewijst hier dat ze een straffe actrice is.

Ozon van zijn kant kan regisseren en houdt alvast visueel enorm van vrouwen. Vergelijk hoe hij Ludivine Sagnier als een met haar oestrogeen worstelende jongedame (Gouttes d'eau sur pierres brûlantes), als licht irritant tienermeisje (8 femmes) en nauwelijks een jaar later als seksbom (Swimming Pool) zijn beeldkader binnentovert. Hij doet hier binnen één film hetzelfde met Bruni-Tedeschi (Le lait de la tendresse humaine en Chéreau's Ceux qui m'aiment prendront le train).

Haar Marion is er immers helemaal anders aan toe tegen het eind dan in het begin. 5x2 keert Irréversible- of Memento-gewijs terug in de tijd. We krijgen vijf scènes te zien uit een huwelijk, te starten met de scheiding. Dat gaat gepaard met massaal veel close-ups van de twee protagonisten. Eerst worden vrijscènes vechtscènes, daarna beloven ze elkaar "fidélité, secours et assistance". De focus op dat ene huwelijk zorgt ervoor dat dit, zoals Sous le Sable, een bedaarde Ozon is geworden. Er is (noblesse oblige) een subplot rond een homokoppel en de onderhand traditioneel lekker foute muziek waar op wordt gefeest, maar deze prent vertoont ook klasse: in de Italiaanse chansons die als overgang tussen de vijf periodes dienen, in de schitterende bijrol van Michael Lonsdale (Ronin, Le Mystère de la Chambre Jaune) en in de manier waarop deze prent de perfecte zaterdagavond-televisiefilm is: waren alle kleine, gevoelige drama's maar zo verzorgd gemaakt.

Het is zoals in weekendfilms Bruni-Tedeschi's gezicht dat we het meest te zien krijgen. Zij mag haar zachte, smekende, bijna piepende stemmetje met maximaal effect tentoonspreiden en ziet er door Ozons cinematografische flair mooier uit dan in al haar vorige films samen. De soms harde gevoelens zijn evenwel heel wat anders dan wat de televisie haar trouwe kijkers voorschotelt.

Ozons productiehuis heet 'Fidélité Productions' en het is over bedrog binnen relaties dat 5x2 iets probeert te vertellen. Wat ù daar precies over vindt, moet u maar eens aan 's mans dubbelzinnige visie toetsen. Ondertussen is Ozons volgende alweer in de maak. In Le temps qui reste wordt Bruni-Tedeshi opnieuw opgevoerd, dan naast Jeanne Moreau.