Half Nelson

Dan Dunne is een jonge geschiedenisleraar die woont en werkt in het broeierige Brooklyn. Wanneer hij voor de klas staat, verraadt hij zijn enthousiasme en gedrevenheid voor jongeren. Maar ?s avonds, in de beslotenheid van zijn armzalig appartement, geeft hij zich om god-weet-wat voor reden over aan ongezonde doses crack en coke. Is hij ongelukkig? Gefrustreerd? Moet hij ontsnappen aan dagelijkse sleur? Het wordt mooi in het midden gelaten en eerlijk gezegd, je moét het ook niet weten.

Op een avond na schooltijd wordt hij door Drey, een van zijn studentes betrapt in de toiletten, helemaal onder invloed van het spul. In plaats van hem aan te geven of zelfs een oordeel over hem te vellen, helpt ze hem buiten komen. Maar in de loop van de volgende dagen en weken ziet ze hoe ?Teach? steeds mottiger voor de klas komt te staan, met bloeddoorlopen ogen waarin enkel stille wanhoop zwemt. Er ontstaat een wederzijdse bezorgdheid: hij wil niet dat ze betrokken raakt bij de vieze zaakjes van haar kennis Frank (nota bene zijn dealer); zij wil hem niet zien ten onder gaan.

Dat is de plot en eerlijk gezegd, het is wat weinig om een uur en vijftig minuten mee te vullen. Maar het zou ons niet verbazen als dat net niet de bedoeling was van scenaristenkoppel Anna Boden en Ryan Fleck. Zij willen in Half Nelson mensen in alledaagse situaties tonen, te midden van een brullend en onverschillig New York. Mensen die niet toeleven naar een catharsis of een vrolijke eindsom, omdat dat in het echte leven evenmin voorvalt. Gewoon tonen hoe twee totaal verschillende mensen struikelend naar elkaar toe kunnen groeien, met alle argwaan die daarbij gebruikelijk is. Geen moraal, geen levenslessen, gewoon een dikke snee Americana. Of je vindt dit stomvervelend, of je laat je onderdompelen in die koortsige, in amper 28 dagen opgenomen sfeerschets.

Alles staat of valt in dit soort films natuurlijk met de acteurs en op dat vlak is het ronduit genieten. De nog piepjonge en van het talent barstende Ryan Gosling geeft als Dan Dunne nu reeds een van de vertolkingen van zijn leven en werd ervoor beloond met een Oscarnominatie. Hoe hij erin slaagt voor het oog van de camera fysiek af te takelen en zijn woorden en gedragingen daaraan te synchroniseren is werkelijk adembenemend. Maar hij wordt bijna van het scherm gespeeld door de nog ?piepjongere? Shareeka Epps, die op 14-jarige leeftijd reeds alle woede van de straten van Brooklyn in zich lijkt te hebben opgeslorpt. Haar Drey is ijzig, hard, maar tegelijkertijd nieuwsgierig, gevoelig en zoekend. Iemand die Dakota Fanning zonder te verpinken de tanden uit de mond zou slaan (onze zegen heeft ze).

Als je vond dat in pakweg 25th Hour of Anyway The Wind Blows niets gebeurde, dat het allemaal maar wat voortkabbelde, dan laat je Half Nelson beter links liggen. Wie daarentegen zin heeft in een avondje De Helaasheid Der Dingen: The Brooklyn Sessions, die haast zich naar dit kleinood.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de