2 days in Paris

Sinds Before Sunrise blijven wij wanhopig treinen en bussen afspeuren op zoek naar de ultieme verliefdheid op het eerste zicht, die ene vonk die overslaat tussen twee avontuurlijke zielen of dat ene onderwerp dat de spreekwoordelijke bal aan het rollen laat gaan. Julie Delpy, in het verleden de muze van Kieslowski, Godard en andere Europese art house-filmers, zal voor ons wel altijd te boek staan als de incarnatie zijn van die ultieme vakantieromance: uitgelaten en avontuurlijk, in voor een lach en een traan, een soulmate om op sleeptouw te nemen tussen kerken en kathedralen. Jazeker, mochten we morgen op de Thalys Brussel-Parijs de steelse blik kruisen van een griet à la Delpy, ons zullen ze niet zo snel terug zien in dit druilerige Belgenlandje.

Delpy, die eerder meeschreef aan de scenario?s van Before Sunrise en Before Sunset, kruipt nu zelf achter de camera voor 2 Days in Paris, een registratie van de pijnkrampen binnen een hedendaags huwelijk. Delpy speelt tegelijkertijd de rol van Marion, een Franse fotografe die haar vaderland verlaten heeft om in New York te gaan samenwonen met de binnenhuisarchitect Jack (Adam Goldberg). De twee trekken terug naar Parijs, maar opdringerige ouders en vastberaden ex-vriendjes zetten hun huwelijk onder druk.

Vanaf het begin is duidelijk dat 2 Days in Paris uit het zelfde vaatje tapt als Before Sunrise en Before Sunset: innerlijke demonen worden verdreven, balansen van leven en liefde worden opgemaakt en opnieuw staan de lippen van de protagonisten geen moment stil. Het is misschien een unfaire vergelijking, maar waar Delpy vroeger uitblonk als scenariste, is ze als regisseuse nog een tikkeltje te groen om een verhaal te vertellen over hartzeer en vervreemding. Delpy blijft enig emotioneel spectrum ontwijken en blijft steken in clichématige grappen over cultuurverschillen en rekent op Lost in Translation-achtige misverstanden veroorzaakt door taalbarrières en flauwe sneren naar Amerikaans massatoerisme. Ze tracht iets wezenlijks te vertellen over de verschillen tussen Fransen en Amerikanen maar is niet in staat zich los te maken van enkele oeroude clichés waardoor je elk moment verwacht dat een Parisien met baret en stokbrood over het scherm komt wandelen.

Charmant maar weinig essentieel

Gelukkig klettert het lekker tussen de twee hoofdpersonages: Delpy stelt weer haar typisch ontwapende charme tentoon en Adam Goldberg is ook een naam om te onthouden, maar helaas maken enkele zwaluwen de lente nog niet. 2 Days in Paris is oppervlakkige cinema die zwalpt tussen slaapverwekkend geneuzel en Parijse postkaartenesthetiek. Wijze tip van het huis: huur u nog eens het tweeluik Before Sunrise/Before Sunset alvorens u zich richting cinema begeeft.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de