Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer

Eigenlijk hebben wij als recensent maar één echt zwakke plek: eender welke verfilming van een comic kan op ons goedkeurend gebrom rekenen. Onze innerlijke filmcriticus ? u herkent hem nog steeds aan die gezinsverpakking vitriool op zijn schoot? valt dus geheid in slaap bij eender welke film van mannen in nauwsluitende pakjes. Hoe zou u zijn als u zich in uw kindertijd een indigestie had gelezen aan originele Spidermans, X-Men, old school Batmans en zelfs godbetert Aquamans?

Bijgevolg waren wij ten zeerste gecharmeerd door de eerste film rond de Fantastic Four. Bood die prent over de vier allereerste superhelden immers niet alle redenen waarom u uw hersenen bij zomers popcornvertier liefst op sterk water zet? En was de film desondanks geen slimme cocktail van sterk evoluerende karakters, psychologische spanning en pure, onversneden actie? Jammer genoeg schiet er van die ingrediënten niet veel over in de onvermijdelijke sequel. Nochtans biedt het personage van de Silver Surfer, in de originele strips de edelmoedigste, interessantste en vooral meest diepgaande slechterik die ooit uit de pen van tekenaar/bedenker Stan Lee kroop, mogelijkheden zat. Jammer genoeg hebben de makers zich schielijk van doelpubliek vergist.

In de aanloop van het huwelijk tussen professor Richards en Sue Storm, hét society-evenement van het jaar, gebeuren er wereldwijd talloze onverklaarbare klimatologische en ecologische rampen. De Fantastic Four ontdekken al snel dat achter al deze rampspoed een bezoeker van een andere planeet schuilt. Wat zijn de precieze bedoelingen van de Silver Surfer? Kan hij nog gestopt worden? En wat moeten de vier met de ongewenste hulp van Doctor Doom? Zijn zijn motieven wel oprecht?

We schreven het al: de Silver Surfer was in de strips meer gelaagd dan een mozaïek van Michelango. Jammer genoeg konden de makers maar niet kiezen of ze hun pijlen zouden schieten op een kinder-, een tiener- dan wel een publiek van rabiate stripliefhebbers (lees: nerds), wat maakt dat deze prent op zowat alle vlakken tussen twee stoelen valt: de actie is flets, kleurloos, de psychologische karaktertekening vormt een lachertje en zelfs de opwindende Jessica Alba is dermate saai dat je een acute heimwee krijgt naar die vuistdikke cursus Wiskunde van jaren geleden.

Helemaal onvergeeflijk is het feit dat ook het karakter van de Silver Surfer werd genivelleerd tot iemand met ? welja? de diepgang van een surfplank; een enorme inschattingsfout als u het ons vraagt. Valt er dan niets positiefs over deze prent te melden? Is ie niet ideaal om met uw elfjarige neefje heen te trekken? Misschien. Maar zorg dan zeker dat dat neefje nooit een van de originele strips in handen krijgt. En nu allemaal naar The Simpsons!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de