White Noise 2: the Light

De eerste White Noise teerde, het dient gezegd, op een dijk van een urbane legende: via EVP, oftewel Electronic Voice Phenomenon, zouden wij, simpele stervelingen, middels de sneeuw op een simpel televisietoestel kunnen communiceren met onze dierbare overledenen. Intrigerend? Misschien. De echte vraag is hoe je van zo?n interessante pitch zo?n barslechte, stomvervelende film kon maken. En vervolgens: wie wil hier een vervolg op zien?

Ook in dit vervolg staat een kersverse weduwnaar centraal, Abe Dale. Hij heeft nooit van EVP gehoord en pleegt zelfmoord om bij z?n schattig gezinnetje, getoond in de proloog, te raken. Hij wordt echter tijdig gereanimeerd en had dus wat men in het jargon een bijna-doodervaring noemt. Doordat de hereniging met z?n dierbare familie door medisch ingrijpen is onderbroken, beschikt Abe voortaan over precognitieve gaven: hij kan zien of mensen spoedig gaan sterven en kan daar dus een stokje voor steken.

Eerlijk: bij rotslechte films als deze twijfelen we aan de zin van alles en bekruipt ons eveneens de lust om het tijdige met het eeuwige te verwisselen; evenwel niet zonder u, dierbare K.U.T-lezer, eventueel via uw televisietoestel te waarschuwen dat u deze stinker nog in geen honderd jaar dient te gaan bekijken. Waarom? Wel, om te beginnen, kieperde de scenarioschrijver alle zaken die het verhaal enige geloofwaardigheid konden meegeven ?zoals een beetje rouwproces voor de weduwnaar? overboord en grasduint hij naar hartenlust uit films als The Sixth Sense, Unbreakable en Final Destination. Deze White Noise 2 haalt echter qua niveau nog niet de sokken van vernoemde films en geeft het begrip ?zielloze pastiche? een volledige nieuwe dimensie.

Wat ons finaal de gordijnen injoeg was de ongeïnspireerde regie. Patrick Lussier was jarenlang de monteur van horrorspecialist Wes Craven en maakte zelf drie bloedeloze Draculafilms. Lussier drukt, het dient gezegd, op de juiste knopjes in het Grote Horrorhandboek maar doet het veel te ongenuanceerd: zijn spookfilm zit van de eerste tot de laatste minuut tjokvol luide dreunen, gillende geestverschijningen en knetterende kortsluitingen. Iemand moet hem dringend eens van het ?less is more?-principe op de hoogte brengen, liefst voor hij nog eens een filmbudget waar je een middelgroot Afrikaans land mee kan voeden over de kling jaagt. Deze film is te mijden als een dolle koe.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de