Vizontele

Eerlijk toegegeven: ik had niet veel verwacht van deze Turkse satire. Een mens zou voor minder zijn bedenkingen kunnen hebben. Het goede was dat ik enkel kon afgaan op de nietszeggende titel 'Vizontele' (vrij vertaald visie-tele). Ruimte genoeg dus voor verrassingen.

Een verrassing werd het dan ook, maar een positieve ervaring was het niet echt. 'Vizontele (Tuuba)' is namelijk een zeer flauwe, lamme, plakkerige komedie. De weinige grappen die werkten, deden dat ook enkel maar wegens zoutloosheid en overbekendheid. In het scenario was daarbuiten blijkbaar geen plaats meer voor originaliteit.

Een verhaal? Jawel, dat is er... In de prequel, die zich in 1974 afspeelt, werd een televisie in een afgelegen dorp verwelkomd. Een soort van heidense invloed, met andere woorden, die door de goegemeente met argusogen gevolgd en a priori veroordeeld werd. In de sequel zorgt net díe televisie (of visie-tele, zo je wil) voor redding. Een naar het platteland verbannen bibliotheeksdirecteur moet in het door een tv-toestel vervloekte dorp de bib gaan runnen. Bij aankomst blijkt echter dat er geen bib voorhanden is. Wezenlijk probleem uiteraard, voor een bibliotheeksdirecteur. Bovendien verkeert het dorp in tweestrijd tussen twee (overigens fictieve) verzetsgroepen, DEKD en DFKD. In een stad waar iedereen iedereen belooft te helpen, duurt het toch lang eer de bibliotheek vaste vorm heeft en dan zit ze nog steeds zonder boeken.

Aan alles komt een goed einde dankzij de locale zot Emin (aan clichés geen gebrek), die de goede weg naar het oord der boeken (en dus tv) leidt. En à propos verliefd wordt op de dochter van de inwijkelingen, een aan een rolstoel gekluisterde schone deerne (Tuuba genaamd), die zich wulps presenteert aan de innemende verschijning van de dorpsidioot.

Op zich zou je dus nog kunnen hopen op wat spektakel of een fijne luchtige satire. Dat is het tot op zekere hoogte ook, maar de film is doorspekt van vervelendheden. Lawaaierige, ambetante Turken, kwebbelende vrouwen, kippen (oh nee, hanen) die continu het beeld in en uit lopen. Ten langen leste kan je je enkel nog maar storen aan zoveel drukdoenerij en onbeduidend gewauwel.

Wat ik dus ook gedaan heb. Spijtig, maar waar: 'Vizontele' was een afgrijselijk onding en een bron van ergernis. Als je eens goed pissig bent, koop dan een kaartje aan schandalige Kinepolisprijzen en na je die oneindig lange 111 minuten geërgerd te hebben zal je opgelucht en met een fris hoofd buiten wandelen.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de