The Praying Mantis

De plot van de enige Belgische bijdrage aan het festival dit jaar is vrij eenvoudig: net als de vrouwelijke bidsprinkhaan moet de bloedmooie Sylvia haar sekspartners doden om haar eigen voortbestaan te garanderen. Al bij al heeft ze daar nooit veel problemen mee gehad. Tot ze de krulharige Julien leert kennen, voor wie ze om één of andere onbegrijpelijke reden echte gevoelens krijgt. Als de tijd is gekomen voor een nieuwe prooi weerhoudt ze zich van de drang nog met haar echtgenoot het bed te delen en gaat op zoek naar een nieuw slachtoffer. Die biedt zich als vanzelf aan in de vorm van de roekeloze losbol Patrick, die met zijn jong opzicht en bruisend van mannelijke energie de complete tegenpool vormt van de gevoelige, meer vrouwelijk ogende Julien. Kwestie van het contrast op subtiele wijze te onderstrepen is de één bouwvakker en de ander musicus.

Wanneer Julien zijn vrouw met Patrick op heterdaad betrapt is hij niet in staat hierop te reageren en vlucht weg. Terwijl Patrick en Sylvia hun passioneel samenzijn in het echtelijk huis ongestoord voortzetten onderneemt Julien een existentiële tocht en komt aldus onder het afratelen van poëtisch aandoende zinnen tot ?inzicht? over de sprinkhaanachtige aard van zijn teerbeliefde vrouw. Met zijn -ongetwijfeld zeer metafysisch met de band tussen passie, leven en dood te maken hebbende- conclusies keert hij weer huiswaarts waarna de boel, die op dat moment al redelijk scheef zat compleet de mist in gaat.

Waarom Marc Levie die vooral bekend is van kortfilms en documentaires het zo nodig achtte deze dodelijke ménage-à-trois uit te spinnen tot zijn allereerste langspeelfilm is onduidelijk. Je vraagt je af waarom Sylvia er nog de rest van de film over doet, inclusief een drietal erotische achtervolgingsspelletjes in het bos en een vijftal stomende seksscènes, om haar prooi te doden. Een prooi die bovendien niet alleen ten allen tijde machteloos onderworpen is aan haar vurige passie maar, laat ons eerlijk zijn, ook een compleet verwaarloosbaar exemplaar van het mannelijke ras is. De enige verdienste die we deze Praying Mantis dan ook gunnen is het externe feit dat hij compleet onafhankelijk gefinancierd werd door Levie?s eigen productiehuis.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de