Bright Young Things

Adam, Nina, Simon, Agatha en hun entourage maken met het eind van het Interbellum deel uit van de jonge Engelse beau monde. Adam heeft een boek geschreven, waarin hij de hedonistische levensstijl van zijn klasse kraakt. Het boek wordt in beslag genomen aan de douane, waardoor hij zijn voorschot terug moet betalen en niet met apatisch fuifbeest Nina kan trouwen. Simon is in het geheim de gevreesde ?Mister Chatterbox?, die in een roddelrubriek sappige roddels over elk van hen neerschrijft. En Agatha verliest zich ondertussen in naughty salt, een benaming voor cocaïne die perfect past bij het geaffecteerde taaltje dat ze allen delen. Zij zijn de bright young things, darling, de Paris Hiltons van toen, die van feesten hun levensstijl hebben gemaakt.

Het is moeilijk om bij een dergelijk synopsis niét aan La Règle du Jeu van Renoir te denken. Niet alleen speelde Fry in Gosford Park, dat er losjes op is gebaseerd. Maar ook het thema, de superrijken die eind de jaren dertig ?op de rand van een vulkaan dansen? (id est: zich bezig houden met cocktails slurpen en elkaar verleiden terwijl de harde realiteit van de Tweede Wereldoorlog eraan komt), is gelijklopend. Je zou Bright Young Things een veel lichter en veel meer vrijblijvend, hedendaags antwoord kunnen noemen op het Franse meesterwerk uit 1939.

Maar we gaan hier niet vervallen in een vergelijking tussen wat het laatste decennium in de Sight and Sound-lijstjes (na Citizen Kane en Vertigo) de derde beste film ooit wordt geacht en het verdienstelijke debuut van Fry. Dat heeft immers zijn eigen merites. In de montage bijvoorbeeld, worden allerlei mooie overgangen tussen verschillende scènes gemaakt. Eén keer gebeurt dat via een dienstmeisje dat het hele scherm van rechts naar links doorloopt en zo op haar rug een nieuwe scène het kader binnentrekt, een andere keer zelfs door kleiner wordende cirkels. Fry houdt van ronde bewegingen: er zijn niet alleen auto- en paardenraces te zien, tijdens de vele feestscènes zwiert de camera ook steeds vlugger rond.

En dan is er de kleurenvariatie. Scène één: een overweldigend roodgekleurd, zeer barok en extravagant openingsfeest dat met wervelende camera?s in cinemascope is neergezet. Twee: rustiger, gebleekt blauwe watertjes met daarop een glijdende boot. Adam is er passagier, net zoals een koor engelenmeisjes onder leiding van moralistische mama Stockard Channing. Later zullen de dames nog ?Jesus is the champ? zingen. Maar we hadden het over de variatie. Fry houdt die lang vol: de vele feesten worden telkens met andere kleurenpaletten bedacht. Productiedesign (van de man die de sets van Emma, Miss Julie, An Ideal Husband bouwde) en kostumering scheren daarbij hoge toppen. Executive producers Michael Winterbottom en Stephen Fry weten het talent te vinden én accuraat te gebruiken.

Gelijkaardig talent manifesteert zich in de cast. Naast een pleiade aan grote namen, die overigens de kleine rolletjes vervult, kwijten de nieuwkomers zich uitstekend van hun taak. Mortimer (Young Adam), Campbell Moore en vooral Woolgar als de losgeslagen Agatha (?Well, we?ve never had a party in a mental hospital, have we? .. Have we??) zijn acteurs naar wiens volgende werk we uitkijken.

De zeer luchtige toon van het eerste uur, waarin Adam en Nina elkaar naargelang gelukte weddenschappen (en dus een hoger budget) meedelen niet of toch te zullen trouwen, wordt op het laatst ingewisseld voor een nogal abrupte sprong in de tijd. We vergeven Fry het (niet in het boek voorkomende) gesuikerde einde dat zich dan afspeelt. Ervoor hebben we immers een visueel wervelend, steengoed geacteerd, zeer entertainend debuut gezien. Jolly!

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de