The Ladykillers

Genre: Humor | Duur: 1u44 | 2004 | Release: 16 Juni 2004 | Land: VS | Regie: Ethan Coen, Joel Coen | Cast: Tom Hanks, Irma P. Hall, Marlon Wayans, J.K. Simmons

In een ver verleden keken we als rasechte filmfanaten nog met de tong uit onze mond uit naar de nieuwste producties van de bejubelde broers Coen, maar helaas zijn de tijden veranderd. Sinds de ambitieuze filmbroeders opteerden om hun oeuvre meer op de leest van de Amerikaanse mainstream-cinema te schoeien (vb. Intolerable Cruelty) zijn ze geen symbool meer voor de alternatieve, zwarte stijl die ze hanteerden in eerdere meesterwerken zoals Fargo of The Big Lebowski, maar enkel twee filmmakers die profiteren van de erkenning die ze in het verleden vergaard hebben. Hun nieuwste prent, The Ladykillers, zwemt ook in dat verdomde Hollywoodvijvertje, maar ademt uit zijn poriën die typische Coeniaanse sfeer die we in hun laatste films misten. Maar om deze prent af te schilderen als een tweede Fargo is net iets te veel van het goeie...

Hanks geeft gestalte aan de excentrieke professor Goldthwait Higginson Dorr III, Ph.D , die samen met enkele kompanen een overval beraamt op een casinoboot. Onder het mom van een groep kerkmuzikanten weet hij een leegstaande kelder van een oud vrouwtje te versieren om hun overval uit te werken. En zoals het zich al laat raden krijgt het kranige oudje weet van de plannen van het geboefte, dus zal het niet meer lang duren voor Hanks en de zijnen haar uit de weg zullen ruimen. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan .

Waar de Coens vorige keer voor de look van een screwball comedy gingen, kiezen ze nu resoluut voor de Noord-Amerikaanse kerkgothiek inclusief de zwarte gospelmuziek (kan misschien tijdens de oscars 2005 prijzen opleveren?). Daarom dat Ladykillers ook wel degelijk werkt, want zonder de perfect gecreërde sfeer zou dit een banaal allegaartje geweest zijn. En de Coens handhaven die sfeer, een beetje zoals in O Brother, where art thou. Hanks zet een van de beste rollen uit zijn carrière neer, hoewel hij soms verloren loopt in overacting en Irma P. Hall, die het kranige oudje speelt, laat ook duidelijk zien wat ze in haar marge heeft. Ze kreeg er een juryvermelding in Cannes voor.

Maar toch, driewerf helaas: The Ladykillers heeft ook zijn gebreken. Zo is de humor een pak minder subtiel dan weleer (zelfs ongelofelijk plat en flauw) en zijn de randkarakters gewoon wat stereotype boefjes zoals we ze wel eerder gezien hebben in een zogehete caper-movie (de prof, de inside man, de bulldozer,....) . Marlon Wayans vormt een smet op deze prent door zijn irritante personage uit de Scary Movie-trilogie dunnetjes over te doen -zonder deze keer grappig te zijn. Misschien dat de Coens zichzelf ook een beetje de das omdoen omdat ze ditmaal niet vissen uit hun eigen vijvertje, maar gewoon de gelijknamige film uit 1955 met Alec Guinnes en Peter Sellers in een modern jasje stoppen.

De inspiratiekraan is duidelijk toegedraaid. De visies van de Coens zijn geen schril contrast meer met de mainstream, ze beseffen vast ook wel dat het beter is voor de portefeuille om de ziel aan de duivel te verkopen en mee te draaien in heel de mallemolen.