The Mother

Genre: Psychologisch drama | Duur: 1u52 | Release: 1 Januari 2004 | Land: | Regie: Roger Michell | Cast: Anne Reid, Daniel Craig, Steven Mackintosh, Cathryn Bradshaw

May heeft jaren in schoenenwinkels gewerkt, kille kinderen voortgebracht en een leven geleid ten dienste van haar man (Peter Vaughan, vader butler uit The Remains of the Day). Als die sterft, is ze als de dood dat ze net zo verstard zal eindigen als haar buurvrouwen in de suburbs: "Als ik nu neerzit, sta ik nooit meer recht". Dus trekt moeder (Reid, Liam) naar Londen, waar dochter wannabe schrijfster Paula en zoon carrièreboy Bobby niet weten wat ze met dat wandelend anachronisme moeten aanvangen. Schoondochter en kleinkinderen verhelen nauwelijks dat oma wat hen betreft even vlug mag gaan als ze gekomen is.

Maar de mature vrouw is onverzettelijk, blijft en functioneert uiteindelijk als klankbord voor haar eenzame dochter. Paula heeft een gedoemde relatie met een getrouwde klusjesman die al even labiel is als zijzelf. Of May misschien niet eens met de bewuste Darren wil praten terwijl die Bobby's veranda bouwt? De wantrouwige weduwe vindt in Darren tot haar verbazing een goeie gesprekspartner. Al vlug gaat het May niet meer om het geluk van haar dochter, maar om het beetje warmte dat ze in de eigen resterende jaren nog bijeen kan sprokkelen. Dat zal haar duur te staan komen.

'The Mother' is een moreel dubbelzinnig, hard en prachtig in beeld gezet portret van een vrouw die in de winter van haar leven de hitte opzoekt. De vlammen slaan hoog op, met kille emoties en stevige dialogen die uit de pen van Hanif Kureishi (Sammie and Rosie get Laid, Intimacy, My Son the Fanatic) zijn voortgevloeid. "I thought no one would ever touch me again. Apart from the undertaker," zucht May als ze één van haar namiddagen met de vent van haar dochter heeft doorgebracht.

Thema's als jaloezie, spijt en het gebrek daaraan worden met bijzonder doordachte shotcomposities vorm gegeven. In de minimale decors met vaak egale muren, voél je dat Mays lijfelijke aftakeling én haar weerbarstigheid daartegen wringen met de design-wereld waarin ze terecht komt. Bovendien schitterend in dit psychologisch drama, zijn de massa's detailopnames. Als iemand zijn gezicht wast, komen er bijvoorbeeld onderwater-shots. Bij een groepsgebeuren krijgen we snel opéénvolgende gezichtsopnamen. En de 'close' van een pantoffel terwijl moeder en zoon praten, zegt meer dan 1000 woorden. De visuele prestatie van voormalig blockbuster-regisseur Roger Michell (Notting Hill, Changing Lanes) versterkt het stevige verhaal nog aanzienlijk. Grote aanrader.