The Punisher

Genre: actie | Duur: 2u07 | Release: 23 Juni 2004 | Land: | Regie: Jonathan Hensleigh | Cast: Thomas Jane, John Travolta, Laura Harring, Samantha Mathis

Er lopen veel monden over van deze -het zij gezegd- goed in elkaar gestoken, doch niet meer dan stereotiepe actiethriller; een 'wraakverhaal' zo lijkt het, in de goede Germaanse traditie. Het langspeeldebut van Hensleigh is een voltreffer voor de gemiddelde Kinepolis-bezoeker die op vrijdagavond een uurtje of 2 wil bibberen op zijn gestoffeerde bioscoopzetel.

Nu, die Hensleigh heeft zichzelf al meermaals bewezen, evenals de andere namen in de eindgeneriek. De regisseur heeft al scenario's geschreven voor films als Armageddon, Die Hard: With a Vengeance, evenals enkele Indiana Jones-verhalen (tv-werk voornamelijk). Verder produceerde hij al mee aan andere kassuccessen als 'Con Air'.

Enkele acteurs hebben ook al een indrukwekkende cv bij elkaar gesprokkeld: Rebecca Romijn-Stamos kennen we nog van -het iets minder geslaagde- X-Men en ook van De Palma's Femme Fatale. Laura Harring (de vrouw van een slechts bij momenten uitstekende John Travolta) schitterde enkele jaren geleden nog als Rita in Lynch' Mulholland Drive . Met verdere referenties zal je niet meer lastiggevallen worden.



Topagent Frank Castle is van plan om zijn gevaarlijk, boevenvangend leven in te ruilen voor een rustig, liefdevol gezinsbestaan. Maar bij zijn laatste 'actie' brengt hij per ongeluk Bobby, zoon van Howard Saint (Travolta) om. Papa zint op wraak, en wordt op gruwelijke wijze gevolgd door zijn wederhelft, die hem vraagt, niet enkel Frank, maar wel heel diens familie uit te moorden. Wraak wou ze, wraak kreeg ze. Jammer dat de enige overlevende nét Castle is. Daar burchten stevig gebouwd zijn en Frank muteert in een rechtvaardigheidsmachine, die niet op wraak, maar op 'straf' gezind is. Een onderscheid, dat pas duidelijk gemaakt wordt aan het einde van de prent.



En dan krijgen we een hele brok geweld, actie, mitrailleurs, kruisbogen, bommen, etc. Stereotiep, zoals gezegd. Als klap op de vuurpijl kan dan nog de vechtscène van Frank (toen al niet meer Frank, maar The Punisher, vandaar de titel) en de blaasbalg van een Rus gelden. Storend, niet alleen omdat hij zo ongeloofwaardig is, daarenboven doorspekt is met onnodige ironie én zowat 10 minuten duurt.

De film loopt over van 'flat characters' en als er een poging richting psychologie gedaan wordt, loopt die vreselijk fout af (met Castle jammer genoeg als beste voorbeeld).

Spannend is het genoeg en dat is met alle graagte toegegeven, maar veel verder dan de promotie van borsthaar komt de film niet. De occasionele grap geeft het geheel een luchtige air, maar de ondertoon van het verhaal behoeft weinig humor.



Voor de liefhebber? De onthaastende student, na een (te) lange examenperiode? U ziet het maar!