The Five Obstructions

Genre: obstructievariaties | Duur: 1u30 | Release: 19 Mei 2004 | Land: Zwitserland, Denemarken, België | Regie: Lars Von Trier, Jørgen Leth | Cast: Patrick Bauchau, Daniel Hernández Rodriguez, Jacqueline Arenal, Jørgen Leth, Lars Von Trier, Alexandra Vandernoot

Lees de K.U.T - Von Trier - klassiekerreeks erop na, bekijk deze film en je kan niet anders dan mij gelijk geven. Von Trier is een vormbeest. Voor zijn laatste experiment, waar hij ongeveer 3 jaar aan 'gewerkt' heeft, vroeg hij aan collega-regisseur Jørgen Leth om zijn 'Det perfekte menneske' opnieuw te draaien. Slechts één catch: hij moest dat telkens doen, met een obstructieveld.



An sich geen slecht idee, geef toe! Maar dan komt er de verwezenlijking. Niet elke obstructie is even uitdagend. De derde, die in onze eigen hoofdstad afspeelt, is veruit de beste; de animatiefilm (de vierde) dan weer de boeiendste mutatie. Maar dat alles neemt niet weg dat 'The five obstructions' een vervelend onding is geworden. De 5 nieuwe filmpjes worden afgewisseld met fragmenten uit de bron-kortfilm, shooting footage en gesprekken tussen Von Trier en Leth.



De oerfilm ziet er raadselachtig, alleszeggend (of dat toch pretenderend), komisch, machinaal en vooral redelijk goed uit. Maar eenmaal de middelmatige (wat misschien zelfs al te vleiend is) Leth zijn weg doorheen de obstructies waadt, blijft er van die glimps van genialiteit uit de jaren '60 al niet veel meer over.



En dan de meest storende factor: de gesprekken. Ze zweven ergens tussen een blik op het scheppingsproces (hoewel, eerder gewoon over opdracht en evaluatie) en openlijke, schaamteloze verering en dweperij van en met Von Trier. Op zich nog wel terecht, maar de wijze waarop is storend. Von Trier voert egocentrisch als hij pleegt te zijn de boventoon in het gesprek en Leth heeft meestal niet anders dan 'ja' of 'nej' te zeggen.



Waar de lectuur van de manifesten (Von Triers 'defocalisatie' ontlokte bij ondergetekende de meeste curiositeit) van beide cineasten op de officiële site nog boeiend was, evenals hoe dat dan naar het scherm zou getransponeerd zou worden, bleef er eenmaal de blik óp het scherm, niet veel meer over van deze interesse. De warboel (haast ongestructureerde afwisseling tussen oude fragmenten, nieuwe kortfilms, gesprekken en draaidagen voor de nieuwe fillmpjes) kon jammer genoeg niet behagen.



Eén vraag rest bij het buitenkomen: "Waar blijft dat vervolg op Dogville!?"