Garfield

Toen de rosse, sardonische kater Garfield 25 jaar geleden uit het niets opdook, zou de geestelijke vader Jim Brown zelfs nooit hebben durven dromen dat zijn creatie de pagina's van meer dan 2570 verschillende kranten uit 111 landen zou sieren. Garfield is meer dan een stripfiguur, de kater is uitgegroeid tot de mascotte van talloze studentenbewegingen en laat Tom (Van Jerry) ver achter zich als populairste katachtige in het dierenrijk. En nu de hele Marvelreeks tot het oneindige is uitgemolken kon een stripverfilming over de oranje haarbal natuurlijk niet langer uitblijven...

Voor wie de afgelopen jaren geen krant meer opgengeslaan heeft : Garfield is dik, lui, houdt van lasagne en is zielsgelukkig bij zijn zielige baasje Jon. Maar algauw krijgt Garfield in zijn alleenheerschappij te kampen met de concurrentie van Odie, een kleine hond die Jon zich heeft aangeschaft. Garfield werkt Odie het huis uit maar achteraf knaagt er iets aan zijn geweten. En inderdaad, de rosse kater stort zich in het avontuur om zijn dierlijke metgezel te bevrijden uit de handen van de geschifte televisiebaas Happy Chapman.

Scenarist achter de prent is Joel Cohen, de man die ons eerder ook Toy Story voorschotelde. Misschien daarom we opvallend veel speelgoedpoppen voorgeschoteld krijgen. Ging ook Toy Story niet over twee rivalen? Is Odie niet de Buzz Lightyear van dienst, die van de vensterbank tuimelt? Herkennen we geen vleugje Woody in de avontuurlijke Garfield? Als we door de mazen heen kijken, zien we dus helaas niet meer dan een flauwe ripp-off van een ripp-Off (het verhaal van Toy Story leek al verdacht op de oude Tom en Jerry Films). En net zoals dat gaat met videocassettes waar al talloze keren overheen opgenomen is, komt ook hier uiteindelijk slijt op de formule.

Aangezien de ironische commentaar van zijne pluizigheid in de strips enkel doelt op een meer volwassen publiek, ontbrak het potentieël sowieso al om van Garfield een leuke familiefilm te maken. Hoe vertaal je immers drie van sarcasme druipende plaatjes naar een speelfilm van anderhalf uur? Regisseur Hewitt doet een loffelijke poging, maar helaas gaat hij totaal voorbij aan de unieke geest van de strips en laat hij nergens de Garfield zien zoals wij die kenden uit de kranten. Wel wordt één aaneenschakeling van cliché's en voorspelbare grappen geserveerd.

Net zoals dat gaat met videocassettes waar al talloze keren overheen opgenomen is, komt hier uiteindelijk slijt op de formule.

Meyer (u herinnert zich vast nog zijn slungelige gelaat uit Road Trip) en de aantrekellijke Love Hewitt zijn totaal miscast als respectievelijk Jon en Liz. Vocaal wordt de rosse kater neergezet door Bill Murray (Lost in Translation), die er op zijn eentje toch nog in slaagt de film te voorzien van een vleugje ironie. Helaas kan de man op zijn ééntje het goedkope verhaal of de flauwe onderbroekenlol niet compenseren. Hoed u dus voor dit ongein, en check Antonio Banderas' rosse Puss In Boots uit Shrek 2: stukken beter dan deze maar bleekjes uit de was gekomen pluizenbol.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de