Collateral

Wat New York is voor Woody Allen en Martin Scorcese, is Los Angeles voor Michael Mann: een anonieme microkosmos en tegelijk een westernlandschap waarin de lonesome rangers niet op paarden maar met gele taxi's ronddraven. In Collateral bewandelt hij na twee biopics (The Insider, Ali) opnieuw de wegen van het genre dat hij heeft (her)uitgevonden: de subtiele actiefilm. Manns terugkeer naar de bakermat levert stijlvolle cinema op, die meer biedt dan de standaard actiefilm die de grote filmfabrieken routineus uitspuwen.

De einzelgänger in kwestie heet Max, een taxichauffeur die al twaalf jaar achter het taxistuur heeft gesleten en ervan droomt een eigen limousinebedrijf op poten te zetten. Op een avond krijgt hij bezoek van een zekere Vincent, die Max 700 dollar biedt om vijf tussenstops te maken. Vincent blijkt een gladde serial killer te zijn, ingehuurd door een internationaal drugskartel om enkele getuigen uit de weg te ruimen. Wanneer de jacht op hem wordt geopend, onder leiding van ene rechercheur Fanning, begint voor Max een rit die wel eens de zwaarste uit zijn leven zou kunnen worden.

Deze minimalistische synopsis ruikt misschien een beetje naar de Phone Booth-formule, maar waar Joel Shumacher er enkel in slaagde middelmatige mainstream af te leveren, weet Mann veel effectiever minimalistisch te filmen.

Begeleid door een hypnotiserende soundtrack vol sfeerscheppende tonen van James Newton Howard (die man is ook de reden, waarom wij The Village het voordeel van de twijfel gaven), scheren de camera's als adelaars over het nachtelijke Los Angeles. Door de grootstad in een pikzwart tintje te laten baden, slaagt Mann er in de metropool een eigen leven te laten leiden. Los Angeles wordt een eigen personage dat uit zijn porieën barst. De taxishots zijn strak in beeld gebracht, doelbewust en intrigerend. De meeste scènes zijn gefilmd met een digitale camera, wat resulteert in stijlvolle en realistische cinema. Mann bewijst het 'less is more' principe volledig onder de knie te hebben.

Wij vonden Collateral een verademing in deze donkere cinematijden.

De grootste verdienste van Collateral mag dan wel Mann's strakke regie zijn, zonder de glansprestaties van zowel Cruise als Foxx zou dit een banaal niemendalletje zijn geworden. "The Cruiser" schudt zijn posterboy-imago bij deze volledig van zich af door gestalte te geven aan de koelbloedige schurk met grijs white-collar kapsel. Hij vervult met verve zijn schurkenrol, al ontbreekt dat typische Cruiselachje van weleer niet. Foxx, die u ongetwijfeld herkent uit Any Given Sunday en het genoemde Ali, speelt zijn rol onderkoeld, wat wij hem enkel in dank kunnen afnemen. Voorts zorgen Mark Ruffalo (In The Cut) en Jada Pinkett Smith (Matrix Reloaded) ervoor dat hun personages méér dan ééndimensionale karakters worden.

Wij vonden Collateral een ware verademing in deze donkere cinematijden. Strak geregisseerd en bloedspannend: Mann trakteert opnieuw op knappe cinema.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de