Man on Fire

Denzel Washington staat in brand! En wel in de nieuwe Tony Scott. Dat betekent: explosieve cinema én dolle pret. Maar Man on Fire is ook overdreven mooifilmerij en lachwekkende meligheid.

Washington is Creasy, een militair met een verleden die er genoeg van heeft en verkast naar Mexico. Daar bezorgt zijn oude makker Rayburn (Walken) hem een job als bodyguard van een rijkeluiskindje. Een bodyguard jawel, want in Mexico is er een heuse plaag van ontvoeringen. Creasy drinkt en is nors en afstandelijk tegenover zijn beschermelinge. Dat is een typisch Hollywoodiaans overdreven wijs kind, Pita geheten. De onvermijdelijke toenadering is van een misselijkmakende meligheid: Pita krijgt de liefde waar ze zo naar hunkert en Creasy hervindt zijn levenslust. Maar dan gebeurt het even onvermijdelijke: Pita wordt ontvoerd en Creasy raakt zwaar gewond bij de schermutseling die daarmee gepaard gaat. De ontvoerders vragen 10 miljoen dollar en dreigen Pita te vermoorden. De overhandiging van het losgeld loopt in het honderd en van Pita wordt niets meer gehoord. Creasy's pas hervonden levenslust slaat om in vurige haat. Denzel is on fire!

De volgende 45 minuten zijn om van te snoepen. Creasy zweert wraak aan iedereen die iets te maken had met de ontvoering. Ontvoerders, corrupte flikken, iedereen gaat eraan. De beelden blijven onrustig, maar Scott laat Denzel de show stelen. Diens getormenteerde blik verdwijnt enigszins en we krijgen een killing spree met een Washington om handen en vingers van af te likken. "Creasy's art is death. And he's about to paint his masterpiece", voorspelt Rayburn. En gelijk heeft hij. Creasy smijt kwistig met stevige ondervragingstechnieken, prachtige executies en hilarische oneliners. "Forgiveness is between them and God. It's my job to arrange the meeting", debiteert Creasy net voor hij een auto opblaast met een rakettenwerper. Heerlijk.

Spijtig genoeg is het buiten die heerlijke vijfenveertig minuten, maar weinig soeps. De verbitterde Creasy die ontdooit dankzij Pita is er zwaar over. De plot is bij de haren getrokken. En de onophoudelijke slowmotion, plotse close-ups, flitsende montage, stroboscopische beelden en trillende stadsgezichten worden vrij snel teveel van het goeie. Na een uur is de epilepsieaanval dichterbij dan de extase. Af en toe de ogen sluiten is geen luxe. Maar wanneer Tony Scott zijn techniek in functie stelt van de brandende Creasy zorgt dat voor actie van het hoogste niveau.

Man on Fire is 145 minuten vermoeiende mooifilmerij, waarvan 100 minuten verbleken bij de andere 45. Maar die 45 zijn de ster meer dan waard.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de