L'intrus

Goeie films over een man die weigert afscheid te nemen van het leven? Die bestaan zelfs in Hollywood (About Schmidt). Maar het kan ook op deze manier: een experimentele art-house prent die dezelfde idee veel complexer uitwerkt. Denis breit voort op eigen thema's en maakt een zodanig hermetisch en veelgelaagd werk, dat minstens een drietal visies nodig zijn. Niet alleen om er betekenis aan toe te kennen, maar ook gewoon om te kunnen volgen. Want hoe knoop je een touw vast aan dit geheel van dromen, herinneringen, herbelevingen, cinematografische hommages en dies meer? Geen idee. Maar hoeft dat per se? Wie een film van Denis gaat zien, weet dat hij geen enticing events of resolutie moet verwachten. En aardse logica vind je evenmin bij een ook met realiteitsdimensies spelend maar door iedereen de hemel in geprezen meesterwerk als Mulholland Drive.

Claire Denis, zeggen theoretici, maakt gebruik van "geabstraheerde meta-narratieven". Dat wil zeggen: het verhààltje doet er niet zoveel toe, maar dient als springplank om vooral veel mooie, experimentele, stimulerende beelden te tonen. Het beste voorbeeld is Trouble Every Day, haar prent over ziekelijk kannibalisme. Narratief zo mul als een natte zandbak, beeldend mooier dan een Normandisch strand onder de winterzon. We bedoelen: scriptsgewijs B-materiaal, maar met zo intense scènes (een bebloede Béatrice Dalle die langs bebloede muren loopt op bloedmooie muziek van Tindersticks) dat u de DVD allang in huis had moeten hebben. Ook in deze Denis zitten een paar van de meest straffe shots uit het hele festival: we gaan van Tokio naar Tahiti, zien littekens veroorzaakt door hartoperaties en schaduwen die de zwemmende hoofdfiguur achtervolgen.

L'Intrus refereert expliciet naar Tabu, een Murnau-Flaherty film uit 1932. Die bracht haar documentaire verhaal, terwijl 'talkies' al bestonden zelfs zonder tussentitels: puur op basis van beelden. Zo ver drijft Denis het niet, maar ver zit ze er niet vanaf. Op basis van wat er in de film wordt gezegd is het lang onmogelijk te vatten wat er gebeurt. Da's dan ook de bedoeling natuurlijk, en Denis slaagt er wel degelijk in ons te intrigeren. Net door het vaak ontberen van dialoog wordt de klankband extra belangrijk. De combinatie tussen mooie muziek en mooie beelden zorgt ervoor dat we bij de start het gebrek aan klassieke narrativiteit toejuichen. Helaas, dat blijft niet duren.

Het moet moeilijk zijn te knippen in de mooie beelden van cameravrouwe Agnès Godard, maar omdat dit te vaak niet gebeurt, laat de bezwerende kadans het soms afweten. Bepaalde shots (de close van een baby, de massage) worden wel héél lang aangehouden, wat het mysterieuze van de prent bijna teniet doet. On the bright side: Subors karakterkop sleept je een heel stuk mee de diëgese in. Wij sluiten niet uit dat we na een tweede visie zullen jammeren slechts twee sterren boven deze bespreking te hebben gezet. Maar dat zien we dan wel weer. Only in France!!

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de