The Forgotten

Het kán genieten zijn. Een film zich zien manoeuvreren in een totaal ongeloofwaardig verhaal dat zo wanhopig vergezocht lijkt dat je je schuldig kan onderdompelen in leedvermaak naar de scenarist toe, hoe gaat hij zich hieruit redden?

En... het afdoend ongeloofwaardig maken is alvast volledig geslaagd. Get this: Een moeder (Julianne Moore) rouwt om haar gestorven zoontje. Maar de zoon is helemaal niet gestorven, hij heeft nooit bestaan. Maar... ook dat klopt weer niet, iedereen is haar zoon gewoon vergeten. Niet alleen haar zoon, iedereen is het bestaan van zijn kinderen vergeten. En: deze vergeetoperatie wordt schijnbaar in de hand gewerkt door de regering. Welk snoods plan zit hier achter?

Sta mij toe u een cinematicket te besparen door meteen het einde te vertellen. Net zoals mijn -zwaar onderschatte, maar soit- fantasy-opstellen in het vierde steevast eindigden: het waren marsmannetjes! En voila, deus ex machina-a-gogo, niets hoeft nog verklaard. Trouwens, al wat u tevoren zag maakt eigenlijk geen reet uit.

En laat "reet" nu toevallig ook hét woord zijn om de continu overacterende Moore, de immer irritante, tronietrekkende Dominic West, de talentloze Joseph Ruben en deze gehele film te karakteriseren.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de