The Life and Death of Peter Sellers

Het is op zich al niet niks zo'n 20 verschillende rollen te moeten spelen in één film; als het dan ook nog eens over de biografie van een andere geniale acteur gaat wordt het wel erg tricky. Het vergde dan ook enige overtuigingskracht van regisseur Stephen Hopkins om Geoffrey Rush (Shine) aan boord te krijgen. Maar petje af voor deze Australische klasse-acteur. Hij slaagt er op indrukwekkende wijze in de houdingen, tics, stemmen en typetjes van de personages die Sellers voor de camera en voor zichzelf creëerde, over te nemen en de kijker voortdurend op het verkeerde been te zetten (wat op den duur wel tot frustratie kan leiden).

Natuurlijk is elke biografie een interpretatie maar wat de film in elk geval (over)duidelijk maakt is dat niemand de echte Peter Sellers ooit gekend heeft om de simpele reden dat hij zichzelf niet kende. Hij was een komisch genie maar tegelijk een vat vol complexen en angsten, een acteur die ook in het echte leven niets anders deed dan personages uitvinden, naargelang stemming of gelegenheid. Collega's loven zijn professionele gedrevenheid, gevoel voor humor en improvisatietalent maar klagen over zijn egocentrische en wispelturige aard, zijn cynisme en occasionele wreedheid. Ook zijn naasten kregen het zwaar te verduren, zijn eerste gezin verliet hij voor een (onbeantwoorde) crush op Sophia Loren. ('Don't you love us anymore daddy?' 'Yes, but I love Sophia Loren even more.') En zijn tweede vrouw, de blonde actrice Britt Ekland, werd ooit door Sellers van een filmset gegooid omdat het gehuil van hun baby hem irriteerde.

Er wordt ook sterk de nadruk gelegd op Sellers' problematische relatie met zijn dominante moeder, die wordt voorgesteld als de drijfveer achter zijn ziekelijke ambitiedrang maar ook als een nefaste invloed op zijn relaties met het vrouwelijk geslacht. Nadat hij eindelijk succes verwierf ging Sellers zich gedragen als een verwend kind, steeds op zoek naar nieuwigheden maar die even snel beu eens hij ze verworven had. Over zijn carrière was Sellers evenmin tevreden. Hij wou serieus genomen worden als acteur en verachtte datgene waarmee hij het meest succes had, niet in het minst zijn performance in de Pink Panther films.

Ondanks de tal van tragische, excentrieke en surrealistische anekdotes uit Sellers leven, de behind the scenes information en enkele leuke narratieve trucjes (zo kruipt Rush ook nog eens in de huid van zijn familie en vrienden om zo op hun relatie terug te blikken) weet The life and Death of Peter Sellers de algemene lethargie van het biografische genre niet echt te ontstijgen. Misschien ligt het aan de episodische vertelstijl of misschien wordt het personage van Sellers iets te veel van zijn slechte kant getoond om er nog enige sympathie voor te voelen maar de gebeurtenissen laten je al snel koud. Stephen Hopkins, maker van flops als Judgment Night en Lost in Space en nu opnieuw in de aandacht met de serie 24, levert een makke film af die best kan doorgaan voor een entertainende, 'betere' tv-film maar die op het grote scherm enkel teert op het virtuoze acteertalent van Geoffrey Rush.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de