Sky Captain and the World of Tomorrow

Let's face it: de meeste critici zijn doorleefde muggezifters wiens wenkbrauwen aan hun neusvleugels zijn vastgegroeid. Kommaneukers die elk greintje Hollywood genadeloos neersabelen, of droogstoppels die zijn blijven steken in de gouden jaren van Kurosawa of Bergman. En toch: wij zijn ook maar mensen en ook wij hebben ook af en toe nodig zo'n filmpje nodig dat de avontuurlijke Errol Flynn in ons ontketent. Zo'n film waarmee je kunt meejuichen met de helden en de baddies kunt uitjouwen.

Want film is een medium dat de mens doet vluchten in een wervelende fantasie, een vorm van escapisme uit de grauwe werkelijkheid. Laat Sky Captain and The World of Tomorrow nu net de film zijn waarvoor de jonge avonturier in ons al staat te trappelen van ongeduld. Met het enthousiasme van de swashbucklers (mantel- en degenfilms) uit de jaren '20 brengt debuterend regisseur Kerry Conran de ultieme jongensfantasie op het witte doek.

Sky Captain and The World of Tomorrow vangt aan met een beeld van de Hindenburg III die 'aanmeert' aan het Empire State Building. Aan boord van de zeppelin bevindt zich professor Walter Jennings, lid van een select clubje dat voor de Eerste Wereldoorlog allerhande proeven uitvoerde. Dit groepje wetenschappers is één voor één van de aardbal aan het verdwijnen, door het toedoen van de geschifte Totenkopf en het is aan de vastberaden Polly, een Louis Lane-achtig poppetje, om de zaak verder uit te spitten. Ze vleit zich tegen de borst van Sky Captain (Jude Law), een melange tussen Luke Skywalker en de titelheld uit de Flash Gordon comics. Met de hulp van techneut Dex (Giovanni Ribisi) en de éénogige Franky Cook (Angelina Jolie) trachtten Polly en Sky Captain de schurk Totenkopf te vatten en het geheim van de verdwenen wetenschappers te ontrafelen.

Waar The Polar Express de grenzen van de CGI enkele centimeters verschoof, legt Sky Captain de grens opnieuw enkele meters verder. Regisseur Kerry Conran trommelde alle acteurs op en liet ze Star Wars-gewijs acteren voor een Blue Screen. De achtergrond werd vervolgens ingevuld met behulp van een computermuis en een keyboard. De acteurs trokken 26 dagen de studio in om hun werk te voltooien, Conran kroop achteraf als een kluizenaar achter zijn computer en toverde er een visueel betoverend universum uit, dat bevolkt wordt door robotten, dinosauriërs en meer van dat fraais. Hij slaagde er zelfs in de overleden acteur Laurence Olivier (Spartacus) de rol van schurk Totenkopf te laten vertolken.

Narratief valt Sky Captain and The World of Tomorrow wat zwakjes uit, maar de inventieve, prachtige computershots waarmee de prent zich bedient, zijn van onovertroffen niveau. De sepia-kleuren maken van de skyline van the Big Apple het New York dat we ons herinneren uit de comics van Flash Gordon en Buck Rogers, maar weten de film ook dat mysterieuze tintje van de film noir uit de jaren '30 mee te geven. Hierdoor zijn de echo's naar de thirties niet ver weg. Zo doet de futurische skyline denken aan Fritz Lang's meesterwerk Metropolis.

Eigenlijk heeft het weinig zin om letters te besteden aan de acteurs. De beste acteur van de film is en blijven de somptueuze decors. George Mélies, ooit pionier in de special-effects, kan de toekomst van de CGI en de computereffecten alleen maar toelachen.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de