Lila dit ça

Zij is 16, hij 19. Zij is blond als een engel. Hij is van Marokkaanse oorsprong en krijgt een schrijversopleiding aangeboden. Zij vuilbekt en komt obsceen over. Hij probeert haar en zijn liefde voor haar te vatten. Lila en Chimo wonen allebei in het Zuiderse Marseille, waar de snikhete zomer de gemoederen en gevoelens verhit. Lila praat veel, maar slechts tegen bepaalde mensen. Chimo heeft drie opvallerige vrienden, die niets liever zouden willen dan Lila in bed krijgen, waarbij leider Mouloud uiteraard voorrang wil.

Chimo is de spilfiguur van het verhaal: hij schrijft een verhaal over zijn kennismaking en 'relatie' met Lila als toelatingsproef voor de schrijversschool in Parijs. De film begint met hun eerste gesprek, waarbij Lila zeer opmerkelijk converseert ("T'as pas envie de voire ma chatte?") en dan bijgevolg ook haar 'chatte' toont. Chimo ontmoet Lila heimelijk en er bloeit iets dat op liefde lijkt tussen de twee; tot afgrijzen van Mouloud.

Wat de bedoeling is? Een uiterst genuanceerd portret van een meisje, dat ondanks haar vulgair taalgebruik toch een naar liefde en gevoel hunkerend meisje is. Een jongeman, die stribbelt met zijn ontplooiende sexualiteit en zijn achtergrond (getuige daarvan het afwijzen van Arabisch als Chimo met zijn moeder converseert).

Wat wordt het? Een bekijkbare film, die de gewenste nuancering niet ten volle kan uitbuiten: Lila's perverte taalgebruik in tegenstelling tot haar zoektocht naar échte liefde, die zich in taal moeilijk laat vatten is -God zij geloofd- wél gelukt. Maar bepaalde scènes zijn er gewoon óver: de episode waarin ze vertelt dat ze de Duivel zijn rode, stomende geslacht met lust en genoegen oraal bediend heeft schiet uit tussen alle andere sexuele bekentenissen.

Chimo's persoonlijke gevoelsstribbelingen en strijd met de allochtone achtergrond is minder succesvol. De opmaak van zijn schriften zijn nog het beste voorbeeld van deze mislukking: het wordt bijna als fait divers vermeld, dat hij een Arabische bladspiegel gebruikt. De korte gesprekken met zijn moeder, die soms halstarrig en gedeeltelijk in het Arabisch gevoerd worden zijn eerder lachwekkend en getuigen niet echt van ongemak of wil tot afscheuring.

Enkele scènes zijn meer dan verdienstelijk: de scène op de solex is fotografisch mooi en zeemzoet romantisch. De liefdesverklaring vlak voor de climax van de film van Lila getuigt van een stille, poëtische kracht. De eenvoud en erlijkheid ervan is treffend: "Putain, Chimo, tu vois pas que je t'aime?" Zijn liefdesbetuiging op het einde is even ontroerend als eenvoudig: "Je t'aime.", waarop zij: "Je sais". Soms moet het niet meer zijn dan dat. Een mooie verfilming van de moeilijk verfilmbare roman en alvast een pak beter dan Doueiris debuut "West Beyrouth" uit 1998.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de