Sahara

Als Indiana Jones al een geromantiseerd beeld van de archeoloog creëerde, hoe moeten die brave hardwerkende archeologen zich dan nu weer niet voelen bij Hollywood's volgende take op het idee dat geschiedenis cool en avontuurlijk is -zie ook: National Treasure? Langs de andere kant moet je nu ook geen archeoloog zijn om in te zien hoe hilarisch het is dat een pas uit de zee opgeviste sarcofaag de avond zelf al mooi opgepoetst in het museum staat te blinken.

De geloofwaardigheid wordt er niet hoger op als de avontuurlijke Dirk Pitt (een personage uit de romans van Clive Cussler) en zijn eeuwige partner-in-crime Al Giordino de rest van het team verlaten om het spoor te volgen van een duikboot uit de tijd van de Amerikaanse Burgeroorlog. Die zou zich ergens midden de Sahara moeten bevinden (!). Om de onoverkomelijke romantische intrige mogelijk te maken (hoewel het nauwelijks een intrige valt te noemen) kruisen hun wegen die van WHO-dokteres Eva Rojas (Cruz) en haar collega. Zij liften met de schattenjagers mee naar het door burgeroorlog verscheurde Mali, op zoek naar de oorsprong van een dodelijke epidemie.

Twee VN-dokters die zich zonder wagen en met al hun materiaal in één tasje gepropt midden in een oorlogsgebied/ziektehaard laten droppen ... Tja, over naar de actie dan maar, want ondanks haar stoer opzicht belandt Eva natuurlijk onmiddellijk in verkeerde handen en legt haar collega er al even snel het loodje bij. Bad guys van dienst zijn de wrede warlord Kazim en de koelbloedige Franse ondernemer Massarde (Lambert Wilson) die een gigantisch afvalverwerkingsbedrijf runt midden in de woestijn. Gelukkig hebben Dirk Pitt en Sideshow Al er naast een marineopleiding ook de volledige reeks van MacGyver op zitten en kan het olijke duo niet alleen moeiteloos hele legers aan: ze bouwen een gecrasht vliegtuig ook in een handomdraai om tot een soort woestijnzeilschip.

Debutant Eisner heeft (als zoontje van Michael Eisner en protégé van Spielberg) duidelijk een schandalig budget ter beschikking gekregen waarmee hij -met vrij gezwinde hand mag gezegd- groots opgezette achtervolging- en spektakelscènes in elkaar heeft gestoken. Maar ook hier schiet hij met losse flodders (net als die Afrikaanse soldaten blijkbaar) want hoewel er technisch niets op aan te merken valt kunnen de lotgevallen van de bordkartonnen helden - of zelfs de dreiging van een milieuramp op wereldformaat - je worst wezen. De opdringerige soundtrack (een mix van pathetische orkestmuziek en foute seventies roadrock) kan daar weinig verandering in brengen, tenzij nog meer op de zenuwen werken. Sweet Home Alabama!

Niettemin droeg het script van deze film een sterk element in zich: de link tussen de epidemie die veroorzaakt werd door vergiftigd grondwater en het chemisch afvalbedrijf van Massarde. Spijtig genoeg gaat deze potentieel interessante plotlijn compleet verloren in het megalomane actie/avontuur/spektakel gedoe en wordt dat bovendien ook nog eens gekoppeld aan de compleet idiote duikbootkwestie. Het lijden dat de vergiftiging van het water teweeg brengt wordt slechts zijdelings in beeld gebracht en hier mikt Eisner dan nog vooral op het teweegbrengen van een horroreffect (de ogen van de slachtoffers zijn bedekt onder een bloederig wit vlies). Geen nieuwe Erin Brokovich dus maar het mag op zich al een kleine verdienste zijn dat het massale dumpen van toxisch en chemisch afval in onstabiele Afrikaanse landen eindelijk eens onder de aandacht van het grote publiek komt. Dat is weliswaar buiten deze film gerekend die nog dommer dan dwaas is.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de