The Bucket List

The Bucket List is een film die bulkt van potentie. Allereerst is er de tandem Nicholson-Freeman, een combinatie die evenveel vonken zou moeten geven als de gezwinde koffieklets tussen DeNiro en Pacino in Michael Manns superieure misdaadthriller Heat. Ten tweede is regisseur Rob Reiner een vakman die al meerdere malen zijn talent bewezen heeft (Stand By Me, This is Spinal Tap) en bovendien bevat de pitch genoeg potentieel voor een diephumane, About Schmidt-achtige meditatie over ouder worden, gemiste kansen en het knagend besef dat de dood als het zwaard van Damocles over de hoofden scheert.

Driewerf helaas. Zelden hebben we een film gezien die zo overloopt van overdreven pathetiek, mierzoete Hollywoodclichés en voorspelbare plotelementen. Jack Nicholson is Edward Cole, een succesvol maar nors bedrijfsleider die denkt de touwtjes in handen te hebben. Wanneer er bij hem kanker wordt geconstateerd besluit hij zijn ziekte aan te wenden als excuus om een lijstje af te stippen met de dingen die hij wil gedaan hebben alvorens hij sterft. Cole krijgt gezelschap van de eveneens terminaal zieke Carter Chambers, een man die op elk vlak Cole's tegengestelde blijkt te zijn: een zwarte huisvader die belang hecht aan traditionele normen en waarden. Cole neemt Chambers op sleeptouw voor één laatste ervaringsverrijkende trip alvorens ze het aardse leven inruilen voor het hiernamaals.

Net zoals beide heren hun lijst afkruisen met de dingen die ze nog willen doen, zo staat regisseur Rob Reiner de elementen af te kruisen die garantie bieden voor een brave formulefilm: de zoetgevooisde voice-overstem van Morgan Freeman? Check! Twee protagonisten die aanvankelijk elkaar niet kunnen luchten , maar gaandeweg elkander leren appreciëren? Check! Een louterende slotfinale die uw traanklieren tracht te bespelen? Check.

Alle potentieel ten spijt is The Bucket List een melige sof geworden.

Bovendien geven beide hoofdacteurs weinig blijk van enige diepgang. Jack Nicholson was fantastisch als de droefgeestige Warren R. Schmidt en lekker grotesk als Frank Costello in Scorseses misdaadparabel The Departed, maar hier vertolkt hij een weinig genuanceerd personage waardoor hij zich al snel beroept op zijn tics en trucs van weleer (de brede grijns en de vertrouwde wenkbrauwmanoeuvres). Spijtig twee acteurs van zulk kaliber de degens te zien kruisen in een weinig geïnspireerd melodrama als The Bucket List. Alle potentieel ten spijt is The Bucket List een melige sof geworden.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de