Les Poupées Russes

Enkele jaren geleden plezierde Cédric Klapisch ons met het verfrissende, aanstekelijke, maar ook ietwat rommelige L' auberge espagnole, over de perikelen van een internationale groep Erasmusstudenten die een jaar in Barcelona samenwoonden. De film werd door een groot publiek omarmd en dit vervolg is dan ook welgekomen. De personages zijn intussen echter 5 jaar ouder en hebben heel wat van hun frivoliteit, optimisme en levenslust verloren. De sequel zelf eveneens, zo blijkt al snel.

Slechts enkele personages duiken terug op, zoals Xavier met zijn lesbische maatje Isabelle en de Britse broer en zus William en Wendy. De rest van de groep werd gereduceerd tot kleurrijke achtergrondfiguren op het trouwfeest van William, wat de aanleiding is voor een reünie in Sint-Petersburg. Xavier (Duris) is nog steeds op zoek naar een wat en een wie in zijn bestaan. De vrouwen die het laatste jaar een rol in zijn leven hebben gespeeld , worden ons in een chaotisch en anekdotisch samengestelde serie flashbacks voorgesteld, met als rode draad de eeuwige twijfels van een bijna-dertiger die beseft dat zijn jeugdjaren definitief voorbij zijn, maar verontrust is omdat er in zijn leven nog niets is dat op de daarbij horende stabiliteit wijst.

De levensvragen die Klapisch zijn personages laat stellen zijn vrij duidelijk en worden toch niet al te drammerig op het publiek losgelaten. Desondanks weet hij maar geen fatsoenlijk verhaal te vertellen, en de veel te onsamenhangende serie incidentjes met vrouwen en werk, begint al snel te enerveren. Bovendien krijgt de vervelende Xavier een veel te prominente rol in het verhaal, terwijl de veel interessantere personages van Isabelle (de Belgische Cécile de France, die de 2005-editie van het festival van Cannes presenteerde) en Martine (Xavier's ex, gespeeld door Audrey Tautou) het met korte verschijningen moeten stellen. Anderzijds wil Klapisch per se ook wat nevenintriges kwijt (over Wendy en William) maar de aansluiting met de rest van de film is daarbij wel zoek. Dat de flair en onschuld uit 'L'auberge espagnole' verdwenen zijn, is begrijpelijk gezien de evolutie van de personages, maar als dertigers dan toch voor banaliteit en depressie staan, waarom er dan een verhaal over vertellen?

Nu, Klapisch maakt wel nog wat goed. Eens de groep in Rusland is herenigd, wint de film aan diepgang en ben je gewend geraakt aan de 'hier-en-nu'-stijl waarmee de gebeurtenissen geschieden, alsof ze in werkelijkheid nog niet eens zijn afgelopen en al op het scherm te zien zijn zonder dat de makers zelf weten hoe het verder zal gaan. Daarmee evoceert de regisseur dan toch een soort nostalgisch gevoel waar een bepaalde generatie herkenning zal in vinden.

Daarnaast geeft hij zijn film via parallelle beeldmontages en hippe eurobeats een bijzonder eigentijdse look en soundtrack mee, die sterk bijdragen aan het hedendaagse, ongedwongen gevoel. 'Les Poupées Russes' is daardoor dan toch een frisse en aparte, vaak grappige maar uiteindelijk ook slechts half geslaagde prent geworden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de