Ladies in Lavender

Als de ongehuwde zusters Ursula en Janet Widdington op een dag een gewonde drenkeling op het strand vinden, nemen ze hem mee naar huis voor verzorging. Met behulp van een Duits woordenboek komen ze te weten dat zijn naam Andrea is en dat hij uit Polen komt. Als de charmante jongeman wat beter te been is, ontdekken ze bovendien dat hij een begiftigd vioolspeler is. De onverwachte komst van Andrea brengt natuurlijk heel wat veranderingen teweeg in het routineuze leventje van de twee oude dametjes en ook bij de andere bewoners van het rustige vissersdorpje Cornwall.

Een vrij klassiek Brits genre-verhaaltje dus, zoals de titel al liet verraden, dat zich afspeelt in de interbellumperiode met de dreiging van een nieuwe oorlog op de verre achtergrond. Het verhaal, gebaseerd op een kortverhaal van William J. Locke, meandert zich volgens voorspelbare bochten naar een nog voorspelbaarder einde toe. De film maakt vooral indruk met zijn imposante cast met in de hoofdrollen Judi Dench (Ursula) en Maggie Smith (Janet), de leading ladies van de Britse filmindustrie zeg maar.

Dench schitterde zo onder meer in Tea With Mussolini, Chocolat en werd vanaf 'Goldeneye' de eerste vrouwelijke M in de James Bond reeks. Smith kennen we dan weer uit Gosford Park, A Room With a View en als Professor McGonagall in Harry Potter. Tel daar ook nog eens de driftige meid van de twee zusters bij, gespeeld door Miriam Margolyes (ook professor in de Potterfilms en bovendien recent te zien als de dominante moeder inThe Life and Death of Peter Sellers) en je weet wat voor edel vlees je in de kuip hebt. De film werd geregisseerd door Charles Dance, zelf een beroemd acteur (Gosford Park, Alien 3, Swimming Pool) die hiermee zijn regiedebuut maakt. De naturel en subtiliteit in het acteerspel van de drie dames is werkelijk een plezier om te zien; je zou bijna zeggen dat het onnozele verhaaltje onrecht doet aan hun performances.

Ook minder interessant is de rol van Andrea, weggelegd voor de jonge Duitser Daniel Brühl, die de wereld verbaasde met zijn verfrissende verschijning in Goodbye Lenin en The Edukators, twee Duitse topfilms van de laatste jaren. Terwijl hij eerst half bewusteloos in bed ligt, beperkt zijn rol zich daarna vooral tot schattig en beminnelijk lopen wezen. Gebrek aan enige diepgang of uitgebouwde ontwikkeling in zijn personage -uiteindelijk toch het centrale-, werkt dan ook nadelig voor het geheel. Dat stuikt mee dankzij het zwakke en rechtlijnige verhaaltje zo ergens in de tweede helft in elkaar.

Een ontspannend zomer-tv-avond-filmpje met een typisch Brits sfeertje, meer moet u hier dus niet achter zoeken.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de