The Wedding Date

Wie niet van zeemzoete koek houdt kan Amerikaanse films met "Wedding" in de titel maar best zoveel mogelijk uit de weg gaan. De emotionele familietoestanden, het opbiechten van slippertjes tijdens dronken vrijgezellenfeestjes, de blunders tijdens de repetitie, de barokke tuinparty's gecentreerd rond een met bloemen opgesmukte pergola, het geheel druipend van een stroperige moraal van de 'ware liefde'...

Als dit u nog niet kan afschrikken, denk dan ook nog aan hysterische scènes met jankende moeders, weggelopen bruiden en wanhopige ex-lovers, de gezapige till death do us part-ceremonie met daarna het geweldig opwindende moment waarop het wedding bouquet wordt weggegooid (waarbij je altijd al op voorhand precies weet welk personage hem zal opvangen). The Wedding Date probeert al die ultraconservatieve wedding excitement te koppelen aan meer hedendaagse (of zeg maar: gecommercialiseerde) vormen van liefdesbeleving. Zoals daar zijn: het inhuren van een escort-date. "True love is just a phonecall (+ 6000$) away".

Iedereen weet wel hoe pijnlijk het kan zijn om alleen te moeten opdraven op familiefeesten, in het bijzonder op huwelijksfeesten. "En waar zit 'm? Kwam 'm nie mee? Hoe ge hebt gee' lief? Da kan toch nie, op uwe leeftijd. Ge durft 'm nie laten zien zeker?" Zo gaat dat de hele avond maar door. Je bent nog niet goed en wel van zo'n vervelende vragensteller verlost of hup, daar komt die plagende nonkel weer om je er nog dieper met je neus in te wrijven: er moet wel iets fundamenteel mis met je zijn.

In Kat's geval is zonder vriendje opdraven op haar zusters bruiloft echter geen optie. Haar ex-verloofde, die haar op het laatste nippertje voor het altaar liet staan, is immers de getuige en ze wil hem kost wat kost spijt doen krijgen van die beslissing. De wanhoop nabij vindt ze er niet beter op dan een date te regelen via een superluxueuze escortdienst.

U voelt 'm natuurlijk al van ver komen: de date blijkt de ideale man te zijn, knap, gevoelig, scherpzinnig, de nodige dosis (fijnzinnige) humor en natuurlijk, van beroepswege, zeer vertrouwd met vrouwelijke gevoeligheden waar hij dan ook handig weet op in te spelen. De hele familie is met hem ingenomen en iedereen vindt dat ze een leuk stel zijn.

Maar vooraleer de twee dat ook zelf gaan inzien moeten er natuurlijk nog heel wat van voorgenoemde huwelijksperikelen doorlopen worden, alsook Kats twijfels tussen de charmante Nick - die weliswaar ook grof betaald wordt om charmant te zijn - en haar sullige ex die door Nick op rake wijze omschreven wordt als een "harmless selfabsorbed toolbox". Dat belooft.

Het idee dat geen lief hebben per definitie gelijkstaat met ongelukkig en zielig zijn is niet alleen het gevoel waar die lamlendige familiebijeenkomsten je mee kunnen opzadelen maar vat bij nader inzien ook erg goed de moraal van dit soort post-nineties romantische komedies samen. Denk aan Along Came Polly, Bridget Jones's Diary en het vervolg daarop, of Monster-in-Law. Wij vrouwen mogen nu wel vrijgevochten zijn en onafhankelijk, met een eigen job en een eigen huis, uiteindelijk zitten we toch alleen maar zielig af te wachten tot de 'ware' opduikt en ons meeneemt op zijn witte paard.

Al die beha's voor niks verbrand.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de