The Door in the Floor

Genre: Tragikomedie | Duur: 1u51 | Release: 20 Juli 2005 | Land: | Regie: Tod Williams | Cast: Bijou Phillips, Mimi Rogers, Elle Fanning, Jon Foster, Kim Basinger, Jeff Bridges

Gebaseerd op John Irving's 'Weduwe voor een jaar', is 'The Door in the Floor' een flink uitgedunde, maar nog steeds behoorlijk sfeervolle, charmante en ook aangrijpende film geworden, die door debuterend regisseur Tod Williams zeer coherent vertaald werd naar het scherm - geen sinecure met het werk van Irving, wiens lijvige romans vol complexe personages, seksuele escapades en cynische humor eigenlijk niet in een film te vatten zijn. Zo werd 'The Ciderhouse Rules' in handen van Lasse Hallström iets te melodramatisch, terwijl het best aangename 'The World According to Garp' het uitgebreide verhaal wat anekdotisch diende af te handelen.



Williams heeft dus keuzes gemaakt, waardoor het personage van Ruth (knap gespeeld door Elle Fanning - zusje van de behoorlijk irritante Dakota Fanning uit War of the Worlds) meer naar de achtergrond verdwijnt en de emotionele oorlogsvoering die zich tussen het echtpaar Ted en Marion Cole afspeelt, centraal komt te staan. Katalysator is Eddie, een tiener die stage komt lopen bij schrijver Ted en er in een familiecrisis terechtkomt. De Coles verloren jaren eerder immers hun twee zonen en zijn die slag nooit te boven gekomen. Nu proberen ze een scheiding uit. Dat Eddie door Marion al snel in de liefde wordt ingewijd, is een typisch Irving-gegeven, maar door behoorlijk wat tijd (en seksscènes) aan deze relatie te spenderen, verliest Williams wel een beetje de focus van zijn tragikomedie. Daardoor loopt een personage als babysit Alice een beetje verloren. De kolder waarmee de finale wordt opgeleukt is niet zo geslaagd, maar wel passend. Ook Irving weigert steevast voor pure dramatiek te gaan.



De sterke cast zorgt voor een grote betrokkenheid. Jeff Bridges, altijd te vertrouwen, is als Ted een niet al te aangename kerel, maar weet de kijker toch voor zich te winnen. Kim Basinger blijkt op haar 52e innemender en echter te zijn dan ooit, en weet met zeer weinig woorden heel wat emoties uit te beelden. De twee sterren worden bijgestaan door Jon Foster, die als Eddie indruk weet te maken met zijn prachtige uitbeelding van puberale onbeholpenheid.



Grootse cinema is dit niet, maar wie dit bescheiden en redelijk lichtvoetige drama uitzit, zal het zich niet beklagen.