Dark Water

De reactie op The Ring waren niet meteen enorm positief, een remake van die eveneens bekende Japanse horror maken werd dus niet meteen op gejuich onthaald. Het befaamde Japanse duo Suzuki-Nakata tekende eerder voor de originele versie en hun prent werd prompt uitgeroepen tot een van de absolute meesterwerken in het Japanse horrorgenre. Met het succes van 'The Ring' in het achterhoofd dachten de Hollywood-bonzen natuurlijk aan een nieuwe kaskraker. Maar ze maakten een wel zeer onverwachte sprong door de Braziliaan Walter Salles in het regisseursstoeltje te zetten en Jennifer Connelly als hoofdrolspeelster uit te kiezen.

De jonge moeder Dahlia (Connelly) lijdt ernstig onder de recente breuk met haar agressieve man (Dougray Scott). Ondanks de eenzaamheid kan ze zich optrekken aan haar dochtertje Ceci en wil ze een goede moeder zijn. Om financiële redenen moesten ze uitwijken naar een grauw appartementsblok op Roosevelt Island, net naast het chique Manhattan. Hun nieuw appartement stelt niet veel voor (er is o.a. een serieus lek), maar voor Dahlia en Ceci vormt het een nieuw begin. Zonder het te beseffen sijpelt het onheil druppelsgewijs binnen. De ondertussen psychologisch labiele Dahlia krijgt een eerste koude douche over zich als haar dochtertje een imaginair vriendinnetje blijkt te hebben. Achternagezeten door een huiveringwekkend verleden en een groeiende bewustwording van haar eigen falen, begint een kletsnatte nachtmerrie...

Op eerste zicht lijkt 'Dark Water' een doorslagje te gaan worden van 'The Ring'. Een mooie moeder raakt geïsolleerd van haar omgeving en blijkt een psychologisch begaafd kindje te hebben. Maar in plaats van occasionele angstkreten en gewelddadige scènes, kruipt deze film langzaamaan onder je huid en trekt je mee in een wereld die niet zo verschillend is van de onze. Een belangrijke rol is hierbij ongetwijfeld weggelegd voor regisseur Walter Salles (Diarios de Motocicleta). Hij exploreerde eerder soortgelijk thema met Central do Brasil en slaagde er wonderwel in om de essentie van de originele Japanse film om te gieten in een ongebruikelijk Hollywoodproduct. De Japanse cultuur is dan ook geen onbekende voor Salles, die Japanse literatuur, cinema en theater studeerde. Hij draaide ook al een documentaire over het conflict tussen traditie en moderniteit in Japan, wat juist het centrale thema van de huidge Japanse horrorgolf uitmaakt.

De film wordt op een hoger niveau getild door de vertolking van Jennifer Connelly. Ze schept een totaal geloofwaardig personage, dat bij momenten perfect ingetogen is, maar grotendeels volledig op de dool. Pikant detail is dat Connelly zes maanden voor de filmopnames begonnen een kind had gekregen, hetgeen haar moederlijke instincten een reële touch geven. Haar vertolking doet misschien een beetje denken aan haar rol in Requiem for a Dream. Zet daar dan nog eens een hypnotiserende, hersenbrekende en donkere soundtrack van Angelo Badalamenti op (de man die al veel soundtracks voor David Lynch schreef) en je hebt een (horror-)thriller van uitstekende kwaliteit.

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de