Don't Come Knocking

Howard Spence, acteur op retour geeft midden in een filmopname zijn paard de sporen en gaat er in volle western-outfit vandoor. De man heeft simpelweg genoeg van het wilde leventje vol drank en drugs en doorkruist als een eenzame cowboy de prairie. Het levert alvast typische Wenders panorama's op. Na een paar dagen met paard, auto en bus te hebben rondgezworven, besluit de man in een opwelling moederlief op te zoeken waar hij al dertig jaar geen contact meer mee heeft gehad. Wanneer zij hem vertelt dat hij nog ergens een zoon heeft rondlopen krijgt Howard eindelijk het gevoel dat zijn vlucht toch nog een doel heeft . Een foto van een oud liefje brengt hem terug naar Butte, een door god verlaten dorpje in Montana waar ooit de opnames plaatsvonden van Spence's grote succesfilm 'Just like Jesse James'.

Don't Come Knocking zwelgt in vergane glorie en nostalgie. Wenders' beeld van Amerika is het Amerika van Edward Hopper en Robert Venturi, maar ook dat van John Ford en Hollywood. Hyperrealistische clichés, die de fundamentele leegte uitdrukken van Amerika's zelfgecreëerde mythe. De fotografie alleen al maakt de film de moeite waard. Maar goochelen met clichés houdt ook het gevaar in dat je er in kan blijven vaststeken als je er geen psychische of emotionele component aan koppelt. En dat is precies wat er aan de hand lijkt te zijn met deze nieuwe Wenders. Er zijn enkele sterke momenten, zoals de zetelscène waar de tijd en de film even halt houden en ter plaatse blijven ronddraaien of de scènes in de casino's in Nevada. Andere scènes zijn dan weer erg voorspelbaar en cliché, bijvoorbeeld wanneer Spence als een klein ondeugend kind door de politie bij zijn moeder wordt afgezet, of zich (weeral eens) totaal bezat en met vier onbekende vrouwen rond zich wakker wordt. Het wordt gewoon te veel.

Een centraal probleem is ook dat hoofdrolspeler Sam Shepard niet echt kan overtuigen. De man mag dan een goeie scenarist zijn (die onder meer aan Paris, Texas meewerkte), acteren zou hij in het vervolg toch maar beter aan iemand anders overlaten. Terwijl Shepard's performance lijdt aan under-acting is het bij Jessica Lange dan weer van het goeie teveel. Vooral de scène waarin ze reageert op het dertig jaar te laat komende huwelijksvoorstel van Howard is gewoon niet om aan te zien.

De bijrol van Tim Roth als maniakale headhunter raakt kant noch wal en Fairuza Balk mag nog maar eens opdraven in het rolletje dat ze in elke film speelt. Een aangename verrassing dan weer was de onverwacht stoere verschijning van Gabriel Mann, die zijn priestergewaad en crucifix uit Paul Schraders Exorcist heeft omgeruild voor een leren jekker en gitaar. Visueel sterk zoals altijd maar inhoudelijk missen we de diepgang en complexiteit van de oude Wenders.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de