The Weather Man

Genre: Tragikomedie | Duur: 1u41 | 2005 | Release: 23 November 2005 | Land: VS | Regie: Gore Verbinski | Cast: Michael Caine, Nicolas Cage, Hope Davis

Dat The Weather Man op het oeuvre van Gore Verbinski prijkt is een ware verdienste, mits het opnieuw bewijst dat hij met elk project de grote geldschieters kan sussen. Een rode draad in het oeuvre is zelden zo onvindbaar als bij deze cineast. Of het nu gaat om stoere zeebonken (Pirates of the Carribean), onheilspellende waterputten (The Ring) of Julia Roberts en Brad Pitt (The Mexican), de man weet er altijd wel raad mee. The Weather Man is dan ook een vreemde eend in de bijt geworden op dit heel commerciële cv. Want, tenzij je Jarmush of Wenders heet, is een man die zijn mislukte leven overpeinst en het een nieuwe wending wilt geven, nu niet meteen een dankbaar onderwerp voor een crowdpleaser. Verbinski is er wonderwel in geslaagd een verfrissende en bij vlagen orginele film af te leveren.

De grootste troef van The Weather Man heet Nicolas Cage, die hier verder inspeelt op zijn Adaptation-elan : een totaal ontwrichte neuroot overloopt zijn leven via een monotone voice-over. Cage's droopy-achtige préscence doet dan ook vaak denken aan de binensmondse mijmeringen van een Bill Murray. Cage is weerman David Spritz, die aast op een transfer van Chicago naar New York. Zijn carrière loopt op rolletjes , maar privé is zijn leven een zootje : zijn corpulente dochter worstelt met prille puberproblemen, zoon Mike houdt zich bezig met softdrugs, vader Don, heeft te kampen met een kankergezwel dat alsmaar uitzaait en zijn echtgenote verslijt hem voor een wanhopige malloot.

The Weather Man is een film die ondanks zijn thema (de kapsones en bekommernissen van een weerman) nooit zijn frivoliteit verliest. Juist daarom lijken de films van independent filmmaker Wes Anderson nooit veraf. De lichtvoetige manier waarmee Verbinski het ontwrichtte leven van Spritz aanpakt is vintage Anderson, met dit verschil: The Weather Man is inhoudelijk maar een lege doos geworden. Af en toe lonkt er wel eens een sporadische, doch magere grap , maar voorts is elke opbouw spoorloos. Cage is goed op dreef en Verbinski toont dat hij de blockbuster de rug kan toekeren, maar helaas is er meer nodig dan een Don Quichote-achtige houding om een goede film uit de malaises van een weerman te puren.