Lord of War

De Nieuw-Zeelandse cineast Andrew Niccol stelde ons met S1m0ne behoorlijk teleur. Van de scenarist van het ijzersterke The Truman Show en het visionaire Gattaca (dat hij ook regisseerde) hadden we immers meer verwacht. Lord of War helpt ons alleszins niet uit te maken of de man nu een eendagsvlieg is of niet, want dit actiedrama weet ondanks zijn vele kwaliteiten niet te overtuigen.

De film barst nochtans van de goede bedoelingen. Niccol werpt zijn satirische blik dit keer op de wapenindustrie en heeft zich daarvoor uitermate goed gedocumenteerd. De groots opgezette illegale wapenhandel loopt vol flamboyante personages, waaronder Yuri Orlov, een in de VS opgegroeide Rus die inziet dat wapens een behoefte vervullen zoals ook voedsel dat doet. Van het begin van de jaren '80 tot de eeuwwisseling maakt hij zijn fortuin, door de jaren heen zakendoend met tal van dictators en louche politici, terwijl zijn broer Vitali afhaakt om gewetensproblemen. Yuri weet echter dat iemand anders gewoon zijn plaats inneemt als hij er mee stopt. Het uiteenvallen van de USSR begin jaren '90 zorgt voor een ongekende bloei van de wapenmarkt, maar de druk van de concurrentie én Interpol stijgt mee. Al die tijd weet Yuri's echtgenote Ava niet waar haar man zijn brood mee verdient. Yuri beseft niet wat er eigenlijk allemaal op het spel staat en het is dan ook twijfelachtig of dit goed kan aflopen.

Niccol creëert met Lord of War een realistisch drama -en géén actiefilm- dat sociale en politieke kritiek combineert met karakterstudie van iemand die zijn donkere kant exploreert en zichzelf in de vernieling helpt. Vergelijk het gerust met Blow, dat ook al over de roem en de ondergang van een crimineel handelde. Lord of War heeft echter ook een struikelblok gemeen met die film. Een biografie van een slechterik -en zeker een fictieve- is nu eenmaal niet zo beklijvend. Niccol slaagt er daarnaast niet in ook maar één van zijn personages levensecht of sympathiek te maken en de acteurs lijken ook al niet op dreef te zijn. Als kijker raak je dus maar niet betrokken bij deze onevenwichtige voorstelling en aangezien de film behoorlijk lang duurt, is het zelfs zuchtend snakken naar het slot. Daar kent de film goddank nog een energiestoot en Niccol stuurt ons zelfs met essentiële informatie naar huis.

Net als zijn vorige films weet Niccol zijn camera wel effectief én inventief te hanteren en in combinatie met vaak heel passende (maar helaas al veel vaker in films gebruikte) muziek, zorgt hij zo voor enkele sterke scènes. De begingeneriek, die het productieproces van een kogel toont, is bijvoorbeeld een knap staaltje van virtuoos film maken. De stijl geeft de prent dus nog enige allure, maar kan niet verhinderen dat de film slechts op een oppervlakkig niveau werkt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de