Where The Truth Lies

In het USA van de jaren vijftig zijn Lanny Morris en Vince Collins top of the bill in showbizzland. De entertainers zijn levende legendes. Het genie van het tweespan bestaat erin dat bedaarde gentleman Vince (Firth) het voor het publiek mogelijk maakt om zelfs van wilde grapjas en rokkenjager Lanny (Bacon) te houden. Ook achter de schermen zijn de televisie- en nachtclubhelden als koningen van het heelal: vrouwen, drugs en champagne, en veel van dat alles.

Vijftien jaar later werkt de beginnende schrijfster Karen O'Connor (Lohman uit Big Fish en White Oleander) aan een boek over het tweetal. Eén ding wil ze uitspitten: in 1959 werd het lichaam van een kamermeisje aangetroffen in de suite van het duo, en daar werd totnogtoe nooit een fatsoenlijke verklaring voor gegeven. Maar zullen Vince en Lanny, intussen geen partners meer en al lang niet meer zo populair, wel iets kwijt willen over deze feiten?

Zo begint een verhaal van abrupt wisselende vertelperspectieven, waarin verschillende versies van de waar- en de werkelijkheid naar boven komen. Klinkt goed? Zeker, is het ook. En toch beloonde de Amerikaanse censuur Where The Truth Lies met een NC-17 rating, waardoor in de USA niemand onder de zeventien de film mag kijken. Rode cijfers voor de studio verzekerd, alsook heel wat pers rond de stomende seksscènes. Verdiend? Ja, maar om de foute reden. De zinderende scènes waarin twee benevelde personages een trio beleven met Alice in Wonderland op de tonen van Jefferson Airplanes 'White Rabbit' ("one pill makes you larger, and one makes you small? and the ones that mother gives you don't do anything at all?") is zoals de hele prent spetterend in beeld gezet en net een reden waarom u, die graag sterke beelden kijkt, deze film moet zien.

Als in Caïro geboren Canadees met Armeense roots maakt Atom Egoyan al jaren films en installaties rond het construct van de identiteit. Na meer experimenteel werk als Calendar en Family Viewing, resulteerde dat in complexe en intelligente films als Exotica en The Sweet Hereafter. Where The Truth Lies is in vergelijking met die twee meesterwerken toch maar een Egoyan light, maar het is fantastisch hoe de man er toch nog in slaagt zijn obsessies (de dood, seksualiteit en hoe beelden de werkelijkheid bepalen) binnen te smokkelen in deze meer op het grote publiek afgestemde prent. Elk personage is schuldig én de regisseur sleurt in één enkele scène zijn fetishacteurs (vrouwlief Arsinée Khanjian, Don McKellar, Gabrielle Rose) rond de tafel. Zo blijft een halfvolle Egoyan nog altijd een slimme, stijlvolle en sexy prent met sterke acteurs én wat food for thought. Dikke aanrader dus.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de