Nanny McPhee

In het verleden bleek de Britse actrice Emma Thompson altijd al geassocieerd te kunnen worden met een zeker mate van gevatheid, intelligentie en nuchterheid. Toen ze in 1996 een Oscar won voor de scenariobewerking van Sense and Sensibility bewees ze die karaktereigenschappen perfect te kunnen integreren in een bestaand verhaal, in dit geval de klassieker van Jane Austen. Nu heeft Thompson zich opnieuw aan een scenariobewerking gewaagd, maar je zou bijna gaan geloven dat ze zich bij Studio 100 heeft laten inlijven.

Nanny McPhee, een bewerking van een serie kinderverhalen, doet in zijn opzet wat aan Mary Poppins denken. Nanny McPhee is immers een mysterieuze gouvernante (gespeeld door Thompson zelf) die uit de lucht lijkt gevallen om weduwnaar Cedric Brown bij te staan in de opvoeding van zijn zeven afschuwelijke kinderen. Met behulp van een soort magische wandelstok weet ze van de ettertjes op vijf dagen tijd een droomkroost te maken en lost ze daarnaast ook nog eens de rest van de familieproblemen op.

Met een meer dan degelijke cast vol Brits talent, lijkt Nanny McPhee best amusant te worden. Toch blijkt snel dat de irritant luidruchtige kinderen alle aandacht opeisen met hun verre van originele grappen en grollen. Zo verdwijnt ook de ruimte voor de genuanceerde vertolkingen van de volwassen acteurs. Anderzijds bezwijkt de film haast onder een overladen production design die de film er als een schreeuwerige en opdringerige Amerikaanse popcornfilm laat uitzien. De al te nadrukkelijke muziek en het overdreven dynamisch camerawerk getuigen van even weinig klasse. Zou regisseur Kirk Jones willen solliciteren voor de volgende Harry Potterfilm? Dat dit van Nanny McPhee een te druk en ietwat goedkoop gebeuren maakt, is behoorlijk teleurstellend en het is maar de vraag of Thompson dít voor ogen had.

Toch is het ook haar schuld dat deze kinderfilm niet echt werkt. Het verhaal verloopt wanordelijk en bevat veel te weinig mysterie en humor. In een sprookje mag bovendien dan wel alles mogelijk zijn, toch is een soort van interne samenhang wenselijk. Toch worden ons geen verklaringen aangeboden (over waarom Nanny bijvoorbeeld minder afstotelijk wordt naargelang de kinderen braver worden) en de almachtige toverstok functioneert veel te vaak als deus ex machina. Geef ons dan maar de macabere ondeugd van Lemony Snicket.

Schrik er als ukkie niet van dat het knoeien met popcorn in de bioscoop tijdens deze film bij thuiskomst gevolgd wordt door billenkoek. Waar we van Thompson immers verwacht hadden dat ze de volwassen kijker af en toe zou trakteren op een subtiel grapje of pittige verwijzing, komt daar niets van in huis. De enige les die een ouder dan uit deze film haalt, is dat enige stevige pedagogische principes - regels afspreken, consequent zijn of, in het geval van de snotapen in de film, een stevig pak slaag - niet onderschat mogen worden. Weet deze prent dan toch nog nuttig te zijn?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de