Romanzo Criminale

In de jaren '70 en '80 maakte Italië kennis met een nieuwe criminele organisatie. De zogenaamde Banda della Magliana stond op een bepaald moment op gelijke voet met de Siciliaanse maffia. De bende hield zich vooral bezig met de heroinemarkt en werd jaren de hand boven het hoofd gehouden door corrupte Italiaanse politici. Ze werd uiteindelijk genekt door onderlinge strubbelingen, die net iets te vaak in bloedvergiet eindigden. Het verhaal inspireerde Giancarlo De Cataldo tot het schrijven van Romanzo Criminale, de Italiaanse bestseller die nu is verfilmd door Michele Placido.

In Romanzo Criminale leren we de mannen achter de bende kennen. Il Freddo, Il Libanese en Dandi wisten al van kleinsaf dat ze niet voor een normaal leventje zouden kiezen. Wat begint met autodiefstallen loopt uit in heroinesmokkel en politieke moorden. De film laat geen detail onbesproken en volgt de protagonisten van het allereerste verraad van lafaard Dandi tot de allerlaatste adem van Il Freddo. Razend interessant is ook hoe de kaart van Italië grondig herschikt wordt op de achtergrond van de kroniek, en hoe dat de werking van de bende beïnvloedt en verstoort. Zo komen ze in het vaarwater van terroristen, fascisten en communisten. Ondertussen wordt een sportieve Pool tot paus verkozen en wint Italië het wereldkampioenschap voetbal. En de bende? Zij dealden, moordden, zopen en snoven voort.

Michele Placido verstopt niet dat hij een grote fan is van de bombastische actieprenten van over de grote plas. 152 Minuten lang is Romanzo Criminale één gigantische rush van pompende andrenaline. Bij momenten ruikt het allemaal teveel naar Michael Bay, maar dat Italië een land is van stijl en schoonheid ligt er ook in Romanzo Criminale vingerdik op. Geen enkel shot mist esthetiek, zelfs een steekpartij in een urinoir wordt verheven tot pure kunst.

Visueel is de film dus een feest, maar een evengrote kracht van Romanzo Criminale is de muziek: een geniaal diverse soundtrack. Queen, The Pretenders and KC And The Sunshine Band laten op gezette tijden weten in welk decennium we zijn, terwijl tussendoor apocalyptische strijkers brandende tankstations een haast melancholische tint weten te geven. Ook het obligatoire lied Nessun Dorma, hier gebracht door Pavarotti en Andrea Bocelli, werkt de intensiteit op het witte doek enorm in de hand. Summun van dit alles is de geladen slotscène, die eindigt met twee lijken op maagdelijk witte, marmeren trappen.

Onder de cast zindert vooral de prestatie van een geniaal ingetogen Kim Rossi Stuart als Il Freddo nog na. We onthouden met Anna Mouglalis en Jasmine Trinca ook nog twee bloedmooie Italiaanse deernes die blijk geven van heel wat talent.

Romanzo Criminale is geen film die iedereen graag zal zien. Hij duurt twee uur en een half, we hebben de naam Michael Bay al moeten laten vallen en er kon héél wat meer gedaan worden met de historische context van het verhaal. Mensen die ziek worden van clichés blijven ook best weg, zowat elke figuur is immers uit karton opgebouwd en alleen Rossi Stuart geeft echt een nieuwe dimensie aan zijn personage. Daarnaast zijn er nog een hoop ongeloofwaardige plotwendingen, met als toppunt de relatie tussen het hoertje en de flik. Het zijn deze kleine ergernissen die van Romanzo Criminale net niet de meeslepende saga maken die Placido in gedachten had. Dat neemt niet weg dat de film een behoorlijk indrukwekkende belevenis blijft, die, met al zijn voor- en tegenstanders, doet wat elke film hoort te doen: beroeren.

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de