The Secret Life of Words

Genre: Drama | Duur: 1u55 | 2005 | Release: 3 Mei 2006 | Land: Spanje | Regie: Isabel Coixet | Cast: Sarah Polley, Tim Robbins, Julie Christie, Javier Cámara, Eddie Marsan, Steven Mackintosh

Hanna, een kille arbeidster, wordt verplicht op vakantie gestuurd door haar werkgever: in vier jaar nam ze geen enkele dag verlof en dat is niet naar de zin van de vakbond. Weinig enthousiast gaat ze op vakantie naar een kustdorpje. Daar hoort ze een man aan de telefoon praten over een ongeluk op een olieplatform. Het slachtoffer moet ter plaatse verzorgd worden voor hij kan worden getransporteerd. Om niet met zichzelf geconfronteerd te worden, biedt ze zich aan als verpleegster. Moeizaam leren de zwijgzame verpleegster (Polley) en de praatzieke patiënt (Robbins) elkaar kennen.

Isabel Coixet (van het mooie My Life Without Me, met dezelfde hoofdactrice) neemt de tijd om haar karakters te ontwikkelen. Hanna ontdooit langzaam en geeft haar verschrikkelijke geheimen maar mondjesmaat prijs. Dat intrigerend, maar extreem gesloten en bijna antipathiek hoofdpersonage, maakt het eerste deel allesbehalve makkelijk.

Maar de toenadering tussen Hanna en Josef is onvermijdelijk en voorspelbaar. Hun dialogen zijn mooi, maar af en toe te zwaar aangezet, te doordacht, te pathetisch om geloofwaardig te zijn. Laat ze debiteren door acteurs met minder talent en wat nu boeiend en ontroerend is, wordt lachwekkend melodrama. Het is dus vooral de klasse van Sarah Polley en Tim Robbins die The Secret Life of Words boeiend en ontroerend maakt. In zijn sterke momenten is dit alles pakkend, erg intens en vooral feilloos geacteerd.

De wereld buiten de relatie tussen die twee is niet altijd even interessant. De andere bewoners van het boorplatform zijn best leuke typetjes, maar daar blijft het vaak bij. Gelukkig liet producent Pedro Almodóvar zijn invloed gelden door Javier Camara, de verpleger uit Hable Con Ella, aan boord te hijsen in een warme bijrol als scheepskok. Overigens komt ook Leonor Watling, in diezelfde film het object van zijn affectie, kort in beeld.

Veel shots buiten de kamer van Josef zijn best knap (basketballen en schommelen op een quasi-verlaten boorplatform, een eenzame ronddwalende gans), maar voelen te doordacht aan om echt te overtuigen. Dat geldt ook voor het muziekgebruik. Coixet gaat van ingehouden, sobere, muziekloze dialogen plots over naar erg emotionele, nadrukkelijk aanwezige muziek (o.a. van Antony and the Johnsons).

Naarmate de twee protagonisten meer naar elkaar toegroeien en hun vreselijke verledens naar boven komen, wordt de hele film warmer, meeslepender en helemaal op het eind, spijtig genoeg ook kleffer. Toch heeft deze emotioneel soms erg harde film in de momenten waarop je twee gebroken zielen dichter bij elkaar ziet komen, heel wat zinnigs te vertellen over omgaan met een pijnlijk verleden, over apathie als bescherming tegen dat verleden en over de mogelijkheid om opnieuw te leren leven. En dat maakt het een aanrader.

Voor de fans van filosofie nog dit coda: Coixet wijst erg uitdrukkelijk naar Ways of Seeing van John Berger als invloed, net zoals curator Cis Bierinckx dat deed op het Mechelse videokunstenfestival Contour 2005, waar u hier een verslag van kunt lezen.