The King

De titel van deze prent en de protagonist die de naam Elvis draagt, lijken te impliceren dat The King een ode is aan de fifties, vetkuiven en heupbewegingen. Rock 'n' roll-fans zijn er echter aan voor de moeite, want The King is een beeldmooie parabel geworden over het verlies van jeugdige onschuld, verlangen en een geloof dat op wankelen staat.

De Elvis in kwestie is een jonge knaap die net afzwaait bij de marine en nu doelloos ronddoolt in de hedendaagse suburbia. Zijn leven lijkt op een dood spoor terecht te zijn gekomen, tot hij de confrontatie aangaat met zijn biologische vader. De man is nu een toegewijde dominee, die zijn slippertje met een prostituee verborgen wil houden voor zijn gezin en daarom de boot afhoudt. Elvis infiltreert in de man zijn gezinsleven door een relatie aan te gaan met Malerie, de 16-jarige dochter van de dominee.

Ondanks dat regisseur James Marsh niet bepaald zuinig is met de metaforen en de symboliek er soms vingerdik opligt, is The King geen zware knoert geworden. Dit is vooral te danken aan de fotografie van Eigil Bryld. Door zijn knappe landschapsfotografie weet hij de prent een dromerig stigma mee te geven. Zo flirten de wijdse landschappen met het rustieke oeuvre van Terrence Mallick terwijl de thematiek (schuld en boetedoening) doet denken aan het literaire werk van Dostojevski. Spelen met Bijbelse referenties is een risico, maar Marsh weet het gratuite gebruik ervan te omzeilen. The King is daarom een ge(s)laagde vertelling geworden over een hedendaagse verloren zoon die zich een weg baant doorheen verscheurd Amerika.

Met Gael Garcia Bernal had men geen betere acteur kunnen uitkiezen voor de belichaming van de immer twijfelende Einzelgänger. Bernal bewees reeds in het verleden over meer charisma te bezitten dan alle Tom Cruisen, Matt Damons en Brad Pitts tezamen, nu bewijst hij dat meer te zijn dan een brok mystieke charme. Het is een waar genoegen om de jonge Mexicaan het acteerduel aan te zien gaan met William Hurt, die met glans de rol van de mentaal gebroken dominee vertolkt.

Ondanks dat regisseur James Marsh niet bepaald zuinig is met metaforen en de symboliek er soms vingerdik opligt, is The King geen zware knoert geworden.

Toch kwamen naar het einde toe wrange gevoelens de kop opsteken. Scenarist Milo Addica (Birth, Monster's Ball) laat zijn strak geknoopte draad ontrafelen in slordige losse eindjes. De clichématige verzoening tussen de dominee en de jonge knaap konden we nog door de vingers kijken, maar het ridicule schokelement dat Marsh en Addica nog in petto hebben deed helaas een beetje afbreuk aan een voorts voortreffelijke film.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de