Marie-Antoinette

Van de eerste minuut is duidelijk dat kostuumfilm Marie-Antoinette zijn inspiratie eerder haalde bij psychedelische glamrock uit de jaren 1980 dan bij de klassieke Jane Austen-verfilmingen. Terwijl een popsong door de boxen knalt, rolt de begingeneriek in een modern lettertype over het scherm. Regisseuse Sofia Coppola probeert de archaïsche genrefilm te bevrijden uit haar klassieke keurslijf en in dat opzet is ze geslaagd.

Marie-Antoinette is de vrouw die de alliantie tussen Oostenrijk en Frankrijk moest bezegelen. In 1770 wordt ze uitgehuwelijkt aan de Franse troonopvolger Louis (Jason Schwartzman), maar een nageslacht blijft uit. Een paar jaar later sterft Louis' grootvader en komt het land onder de regering van het jonge koppel te staan. Marie-Antoinette wordt al snel het mikpunt van een jaloerse hofhouding en neemt geen notie van de politieke veranderingen die op til staan.

Sinds haar debuut The Virgin Suicides bezit Sofia Coppola de gave om uit elk beeld wondermooie poëzie te puren en zelden was haar beeldestethiek zo mooi als bij Marie-Antoinette. Cameraman Lance Accord (Buffalo 66, Adaptation.) dompelt het geheel in surrealistische roze pastelkleuren en opnieuw laat Coppola geen enkel detail aan het toeval over. Maar waar The Virgin Suicides en Lost in Translation nog een intieme hartskreet herbergden, dient de ambitieuze opsmuk deze keer een narratieve leegte te camoufleren. Coppola probeert een leven vol excessen te schetsen, maar pleit schuldig aan een overmatig gebruik van anachronistische trucjes: een klassieke scène met een modern popdeuntje over werkt eerst aanstekelijk, maar Coppola gebruikt het trucje te vaak zodat het een gimmick wordt. Anderzijds lijkt ze met net het nihilisme te vatten dat de hipsters van die tijd cultiveren.

Een dromerige, moderne kostuumfilm over een tot volwassenheid gedwongen meisje

De regisseuse zit naar hartelust op haar stokpaardjes. Marie-Antoinette is dan ook een typisch Sofia Coppola-personage: een jonge vrouw die zich niet kan vereenzelvigen met de volwassen wereld waarin ze terecht komt. De dromerige atmosfeer die als een rode draad doorheen haar oeuvre loopt is als vanouds aanwezig en geeft het geheel met dank aan de soundtrack (waaronder Bow Wow Wow en The Cure) een surreëel cachet. Analoog met de subversieve aanpak bestaat de cast uit een aantal namen die niet meteen evident klinken voor een kostuumfilm maar het er toch uitstekend vanaf brengen. Kirsten Dunst vertolkt met glans de Franse keizerin die klungelig in de somptueuze decors van het 18de eeuwse Versailles beweegt. De hofhouding die Marie-Antoinette omringt, wordt puik neergezet door een kransje klasse-acteurs.

Marie-Antoinette begrijpen als een moderne interpretatie van de klassieke kostuumfilm zou de film oneer aandoen. Deze prent is in de eerste plaats een mooie parabel over een meisje dat niet volwassen wil worden. Het is voorlopig de sluitsteen van Coppola's unieke oeuvre en is tevens het bewijs dat ze Hollywood nog veel te vertellen heeft.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de