The Omen

In het zog van satanische thrillers zoals Rosemary's Baby en The Exorcist probeerde the Omen in 1976 een graantje mee te pikken van Hollywood's kersverse fascinatie voor duivelarij. Een remake van de duivelsklassieker kon op geen beter moment gepland zijn. Niet alleen omdat de releasedatum een uitstekend marketinginstrument is (06/06/06, na eliminatie van de nullen bekomt u 666, het getal van het beest) maar omdat Amerika zich in een tijdsgeest bevindt waarin meer dan ooit nood is aan een gezicht voor de incarnatie van het kwaad. Maar in plaats van een interessante moderne update af te leveren, raakt regisseur John Moore (Flight of the Phoenix) niet verder dan een belachelijke kluchtenkermis.

Het verhaal voegt in wezen niets nieuw toe aan de originele verhaallijn. Katharine en Robert Thorne zijn een koppel dat de Amerikaanse droom leeft. Een groot huis, een succesvolle carrière en een kransje goede connecties, maar de vurige kinderwens van het echtpaar blijft onbeantwoord. Tot Julia in allerijl naar het ziekenhuis gebracht wordt en bevalt van een dood kindje. Zonder haar medeweten wordt een pasgeboren weesje, omgedoopt tot Robert en Katherine's zoontje Damien.

Waar het origineel nog baat had bij een bijzonder efficiënte score van de legendarische componist Jerry Goldsmith, werkt de veel te nadrukkelijke soundtrack ditmaal enorm op de zenuwen. Alsof er bij elke vioolstrijk een lijk uit de kast komt springen. De sfeer zit echter goed. Elk tableau wordt voorzien van een apocalyptische dreiging maar helaas verraadt het overmatige gebruik van onnozele schrikmomenten de queeste van een ongetalenteerd cineast: Tieners die zijn opgegroeid met de Scream-cyclus in het achterhoofd, vertrouwd maken met de satanische thrillers uit de seventies. De bakvisgeneratie zal hier ongetwijfeld plezier mee beleven: stupide dialogen, bordkartonnen personages, belachelijke moordscènes (gelachen hebben we vooral bij een onthoofding door middel van een dakpan, een hamer en een reclamebord).

Het verhaal voegt niets nieuw toe aan de originele verhaallijn.

Het grootste euvel van deze remake zijn de acteurs: Liev Schreiber bewijst met zijn pokergezicht opnieuw één van de meest charismaloze acteurs van zijn generatie te zijn, terwijl Julia Stiles (Save The Last Dance) enorm lachwekkend overkomt als hysterische huismoeder. De kleinere bijrollen brengen het er net iets beter van af: David Thewlis (leraar Defence against the dark arts in de derde Harry Potter episode) en Mia Farrow als duivelse gouvernante nemen zichzelf niet te serieus in dit warrige zootje.

Liefhebbers van het occulte mogen zich in grote drommen naar de cinemazaal begeven, maar voor de gezonde cinefiel is The Omen anno 2006 een campfestijn avant la lettre. Alsof de duivel zelve zich ermee gemoeid heeft.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de