Superman Returns

'Why the world doesn't need superman' kopt het artikel waarvoor Louis Lane in deze film een Pulitzerprijs in ontvangst neemt. Redenen te over: het publiek de oneindige reeks comic-verfilmingen beu, Superman is een hopeloos gedateerd cultuuricoon uit de seventies en vooral: wie wacht er na vijf bioscoopfilms en minstens evenveel afgeleide televisieseries nog op de nieuwe avonturen van de man van staal? Elk tegenargument heeft echter recht op weerlegging: vakman Bryan Singer (The Usual Suspects) won het getouwtrek met McG (Charlie's Angels) en Brett Ratner (Rush Hour) voor het plaatsje in de regiestoel en weigerde een knieval te maken voor de grote studiobonzen door de relatief onbekende Brandon Routh in de blauwe maillot te hijsen. Met X-Men 2 in gedachten kon dus toch nog iets positiefs worden verwacht maar helaas: Superman is een makke pantoffelheld.

Superman Returns verhaalt de volgende etappe in de cyclus: de all-American hero keert na een afwezigheid van vijf jaar terug naar de aardkloot. Lex Luthor loopt nog steeds op vrije voeten, Supes' voormalige crush Lane heeft zich tegen de borst van 'Daily Planet' editor Richard White gevlijd en Metropolis heeft blijkbaar geen behoefte aan een koene held die hun stad van het kwade behoedt. Booswicht Luthor probeert ergens in het midden van de oceaan een nieuw continent uit de grond te stampen.

De grootste zwakte van deze moderne update is het feit dat Singer vergeet dat Superman een typisch monument was van de jaren 70. Deels schatplichtig aan de rampenfilm, deels het product van de ongure exploitationfilms uit de fifties en sixties. De wereld had nood aan een onkreukbaar icoon dat zwaktes noch lusten kende. Minderbedeelden zagen een bondgenoot in de gebrilde nerd die in een handomzwaai in de man van staal veranderde. Net daarom is Superman niet de film geworden die hij had kunnen zijn : de Superman-saga kent geen spectaculaire origine (doorgaans het meest interessante aan een comic-verfilming) en de held heeft geen innerlijke demonen te bekampen (net datgene waarom Batman onze all-time favorite is). In de jaren zeventig raakte Richard Donner er met zijn blauwdruk voor alle comic-verfilmingen nog mee weg, maar vandaag begaat Singer een misstap van formaat.

Het grootste euvel is het scenario van de scenaristen Michael Dougherty en Dan Harris. Het verhaal mist een interessante stuwkracht en laat je zo koud als een ingevroren blok Krypton. De interessante elementen uit de originele reeks (de slungelige romance tussen Clark Kent en Louis Lane, de dubbele identiteit van Superman) worden maar met een zijdelingse kwinkslag aangeraakt, waardoor je je amper kunt inleven in dit jongensachtige stripuniversum.

De kracht van superman anno '78 was vooral te danken aan de charismatische vertolking van Christopher Reeve. Melkmuil Brandon Routh (u herkent hem misschien uit afleveringen van The Gilmore Girls of Will & Grace) kan er misschien door als model voor een Calvin Klein reclamespot, als hoeder van het universum komt hij tekort aan présence. Hij spuwt zijn dialogen uit alsof hij in de taal van Shakespeare sprak en steekt geen greintje ziel in Superman's nerdy alter ego Clark Kent. Kevin Spacey, een man die je toch niet zou verwachten in dit soort bombastische spektakelstukken, heeft het echter wél begrepen en geeft Kent's nemesis Luthor een sardonische dimensie.

Brandon Routh kan er misschien door als model voor een Calvin Klein reclamespot, als hoeder van het universum komt hij tekort aan présence.

Superman Returns een slechte film noemen zou oneer doen aan het respect voor het originele bronmateriaal en het ongetwijfeld torenhoge enthousiasme van regisseur Bryan Singer. Het is hooguit een teleurstelling. Waar Batman Begins vorig jaar bewees een oude franchise een fris elan te geven, raakt Superman niet veel verder dan een zielloze, overbodige en routineuze update.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de