Flags of our Fathers

Clint Eastwood wil op zijn oude dag blijkbaar het onderste uit de kan halen. Flags of Our Fathers is na het alom bekroonde Mystic River en het Oscarwinnende Million Dollar Baby de derde film op vier jaar tijd die de intussen 76-jarige acteur-regisseur inblikt. De aangrijpende melodramatiek of de loden emoties uit die monumenten, ontbreken jammer genoeg in deze verder meer dan degelijke oorlogsfilm.

Uitganspunt van dit relaas is een Amerikaans icoon, de met een Pulitzerprijs beloonde foto van een handvol mariniers die de stars and stripes hijsen op Iwo Jima. Dit Japanse eiland was tijdens de tweede wereldoorlog de inzet van een hevige strijd tussen Japanners en Amerikanen, met als resultaat een vreselijk bloedbad. Eastwood demystificeert enerzijds het tot stand komen van de beroemde foto en toont ons anderzijds hoe het Amerikaanse leger de betrokken mariniers manipuleerde voor een grootse promotie- en fondsenwervingscampagne.

De raamvertelling die Eastwood hanteert om deze twee verhalen te combineren, is vrij banaal en weinig origineel. De zoon van een van de mannen schrijft een boek over de gebeurtenissen en bezoekt daarvoor ooggetuigen. Dat levert een reeks flashbacks op die worden afgewisseld met een verslag van de tournee die de drie overlevenden bij hun thuiskomt moesten ondernemen. Die knullige narratieve structuur belet dat de film een samenhangend geheel vormt en staat aldus beslist ook de emotionele betrokkenheid in de weg.

Nu wil dat geenszins zeggen dat Eastwood er een zootje van gemaakt heeft. De gevechtsscènes, gefilmd in IJsland omdat daar dezelfde vulkanische stranden te vinden waren als op Iwo Jima, zijn van het brutaal-realistische niveau dat van Saving Private Ryan een must see maakte en bezorgen de kijker dan ook koude rillingen. Spielberg trad trouwens op als producer van deze prent, een samenwerking die toch het beste doet verhopen.

Eastwood schuwt dus geenszins de gruwel en creëert een best indrukwekkend spektakel waarin ledematen en ingewanden in het rond vliegen. Zijn onderbelichte beeldvoering vol grijstinten sluit daar mooi bij aan. Daartegenover staat een best interessante, maar weinig essentiële ontmaskering van de Amerikaanse oorlogspropaganda en een verrassende relativering van het heldendom. Zo houdt de indiaan Ira Haynes een knoert van een oorlogstrauma over aan de strijd en krijgt hij overal af te rekenen met racisme en flauwe grappen over zijn afkomst. Rene Gagnon moet dan weer onder ogen zien dat hij eigenlijk weinig te beteken had in zijn korte legercarrière. Toch laten de personages ons ondanks die besognes koud tot de laatste minuut.

Degelijke oorlogsfilm die echter minder losmaakt dan bedoeld

Het meesterschap van Eastwood kan niet goedmaken dat scenaristen Paul Haggis (Million Dollar Baby, Crash) en William Broyles Jr. (Jarhead) zich er iets te makkelijk van af gemaakt hebben. Uiteindelijk is Flags of Our Fathers een stevige, degelijk gemaakte, zij het conventionele film, maar we hadden toch de indruk dat er meer in zat. Misschien dat Eastwood's volgende meer losmaakt. In Letters from Iwo Jima wordt de Japanse versie van dezelfde feiten belicht en misschien zien we dan weer een Eastwood in optima forma.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de