President

Renier speelt in deze Franse politieke thriller het nieuwe hulpje van le président (gespeeld door Dupontel) en papt tegelijkertijd met diens dochter aan. De openingssequens is veelbelovend: er wordt een diplomatenreceptie getoond in "West-Afrika", alwaar de president nog in opleiding is bij zijn mecenas annex mentor. De scène wordt registrerend in beeld gebracht en een politiek getinte film staat de kijker te wachten.

Denk je, tenminste.

Delplanque heeft ervoor gekozen om een quasi puur persoonlijke invalshoek te kiezen als basis voor deze Président. Geen grootse complottheorieën of spannende shoot-outs, tot onze spijt. Want met wat politiek gejongleer had deze prent een pak interessanter geweest. Nu lijkt het alsof de regisseur, die ook meegewerkt heeft aan het scenario, vooral een menselijk gelaat wou geven aan een anders zo onmenselijk geportretteerd milieu.

Het geheel oogt daarenboven heel Amerikaans: snel gemonteerd, imposante decors, gewichtig doende acteurs. En dat is spijtig genoeg niet eenduidig positief op te vatten. Zo komt het geheel wel vlotter, gladder en vooral publieksvriendelijker over, maar de film mist -om het plat te stellen- ballen. Bij het bekijken van een Renier met bruin haar en een Dupontel die zelfs zichzelf lijkt te irriteren, konden we enkel mijmerend terugdenken aan Chabrols mokerslag L'ivresse du Pouvoir. Een gemiste kans, en een zoveelste bewijs dat cinéma français à l'américaine meestal geen goed idee is.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de